Τομάρια και… παλιοτόμαρα

 

 «Άλλο ο βυρσοδέψης, άλλο ο τσαγκάρης, άλλο ο δερματολόγος, άλλο ο βιβλιοδέτης και ο άλλο ο δικαστής κακουργοδικείου. Βέβαια όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό σημείο: όλοι ασχολούνται με “τομάρια”. Αλλά πάντως με πολύ διαφορετικά τομάρια ο καθένας». Ερανίζομαι τον πρόλογο από το εξαιρετικό βιβλίο του π. Ιω. Κωστώφ «Αθεϊσμός: οίκος ανοχής».

Κατ’ αρχάς, λόγω διδασκαλικής συνήθειας, αναζήτησα τα ετυμολογικά της λέξης «τομάρι». Παράγεται από το ομηρικό ρήμα «τέμνω», κόβω. Από το «τέμνω» έχουμε τον τόμο, (=τεμάχιο, τμήμα), την τομή και από εδώ το υποκοριστικό, μεσαιωνικό «τομάριον» και στην νεοελληνική τομάρι, που σημαίνει δορά, δέρμα. Προφανώς επειδή τα δέρματα κατά την επεξεργασία τους, στα περίφημα γουναράδικα ή τουρκιστί ταμπάκικα, μύριζαν άσχημα -αν και το επάγγελμα ήταν επικερδέστατο, «γουναράδες βρωμεροί και στην τσέπη όλο φλουρί», γράφει ο λαογράφος Νικ. Πολίτης- η λέξη ταυτίστηκε με τους ουτιδανούς, με τους παλιανθρώπους. Πιο συχνά ο απλός λαός το χρησιμοποιεί στην… υπερθετική του μορφή, μιλώντας για «παλιοτόμαρα». Το τομάρι, αν και ουδέτερο, γέννησε και μια άλλη λέξη, που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, που αρχή και ρίζα παντός αγαθού θεωρεί τον εαυτό του, ο φιλοτομαριστής, ο υπέρμετρα εγωπαθής.

Στο παρόν άρθρο δεν μας ενδιαφέρουν τα τομάρια του βυρσοδέψη ούτε τα πετσιά του τσαγκάρη και του δερματολόγου η επιστήμη. Θα καταπιαστούμε με τα τομάρια, τα παλιοτόμαρα που λέει και ο λαός, που ενίοτε απασχολούν και τα ποινικά δικαστήρια. Το τομάρι, ως είδος ανθρωπολογικό, ανθεί σε τούτον τον τόπο, υπάρχει εν αφθονία. Λιπαίνεται βεβαίως και ευδοκιμεί λόγω και της περιρρέουσας ατιμωρησίας. Η τιμωρία και ως λέξη έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο των γονέων και διδασκάλων ή… διδασκλάβων όπως μας κατήντησαν, οι δε τιμωρίες της Δικαιοσύνης με τις άδειες και τα πενταετούς διάρκειας «ισόβια» δεσμά, φαντάζουν στα μάτια των τομαριών με ολιγοήμερες διακοπές και δωρεάν σίτιση. Εξάλλου τα ποικιλώνυμα τομάρια δεν βασανίζονται από ηθικά διλήμματα του τύπου «να κλέψω ή να μην κλέψω», αλλά από το «θα με πιάσουν ή δεν θα με πιάσουν». Οι περισσότεροι «νονοί της νύχτας» έχουν το στρατηγείο τους στις φυλακές, εκεί νιώθουν ασφάλεια και εξέρχονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να επιθεωρήσουν τα εργοτάξιά τους. Αν έβγαιναν, τα τομάρια,  από την ειρκτή μέσα σε φέρετρο, όπως γίνεται στην «βάρβαρη» Αμερική, το έγκλημα θα περιοριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αλλά εδώ είναι Ευρώπη, θερμοκήπιο και φυτώριο τομαριών.

Η πατρίδα μας ιδίως είναι από τους λίγους τόπους του κόσμου, ίσως ο μοναδικός, που εκτός από τα όμβρια ύδατα, βρέχει και… ανθρώπους. Είναι αυτοί που «πέφτουν από τα σύννεφα», καταπώς με περισσή πρωτοτυπία αναμασούν τα ημιμαθή μειράκια των καναλιών, όταν αποκαλυφθεί ανόμημα ενός υπεράνω πάσης υποψίας τομαριού, επωνύμου ή ανωνύμου.

Δεύτε ίδωμεν τώρα ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες και διακριτές κατηγορίες τομαριών στον τόπο μας. Διευκρινίζω ότι δεν θα αναφερθώ μόνο στους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά και σε τομάρια του κοινού «πνευματικού» δικαίου. (Θυμήθηκα αυτό το βαθύτατα θεολογικό που έλεγε ο οσιακής μνήμης γέροντας π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος, «ο άγιος των φυλακισμένων», πολύ σπουδαία μορφή, στις ομιλίες του στους φυλακισμένους. «Είμαστε όλοι εγκληματίες, απλώς εσάς σας έπιασαν»).

Πρώτον: Τομάρια και παλιοτόμαρα είναι όσοι εκμεταλλευόμενοι την όποια επωνυμία απέκτησαν, εξευτελίζουν πρόστυχα κυρίως νεαρά κορίτσια, όντας οι ίδιοι περασμένης ηλικίας. («Τρία δε είδη εμίσησεν η ψυχή μου…. πτωχόν υπερήφανον, πλούσιον ψεύστην και γέροντα μοιχόν…», γράφει η Σοφία του Θεού). Το γιατί περίσσεψαν τα βδελυρά αυτά εγκλήματα - όχι μόνο σε επώνυμα τομάρια, αλλά και σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας - και καθημερινώς ξεβράζονται τέτοια τομάρια η απάντηση είναι μία και ανήκει στον Ντοστογιέφσκι: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Ας προστεθεί εδώ και η έλλειψη υγιών παραδειγμάτων, μες στην οικογένεια που περιορίζεται στα «πρέπει» και όχι στο «πρέπον» και στην παρεχόμενη εκπαίδευση, που αντί να αρωματίζεται από όλο ευγένεια και αγνότητα Παράδοσή μας, παραδόθηκε στις ακαθαρσίες Δύσης και Ανατολής.

Δεύτερον: Τομάρια είναι όσοι νυχθημερόν ανεμίζουν το δρεπάνι του θανάτου, μέσω των διαύλων της τηλοψίας, μες στα σπίτια μας, κατατρομοκρατώντας τον λαό και ιδίως τους ηλικιωμένους που φοβούνται και τον αέρα που αναπνέουν. Παρηγοριά και ενθάρρυνση θέλει ο κόσμος και όχι φέρετρα και νεκροταφεία.

Τρίτον: Τα χειρότερα τομάρια είναι οι βλάσφημοι.  

«Καν ακούσης τινός εν αμφόδω ή εν αγορά μέση βλασφημούντος τον Θεόν, επιτίμησον, καν πληγάς επιθείναι δέη, μη παραιτήση, ράπισον αυτού την όψιν, σύντριψον το στόμα, αγίασον σου την χείρα διά της πληγής, καν εγκαλώσιν τινές, καν εις δικαστήριον  έλκωσιν, ακολούθησον, καν επί του βήματος ο δικαστής απαιτήση, είπε μετά παρρησίας ότι τον βασιλέα των αγγέλων εβλασφήμησεν…». (Ιωάννου Χρυσοστόμου, α’, Προς Ανδριάντας. Και σε νεοελληνική απόδοση. «Αν ακούσεις κάποιον σε δρόμo ή στην αγορά (ή σε ΜΜΕ, θα προσθέταμε), να βλασφημεί τον Θεό (ή την Θεοτόκο), έλεγξέ τον. Μην σταματήσεις ακόμη κι αν σου επιτεθεί. Χτύπησέ τον το πρόσωπο, «σύντριψον το στόμα» (σήμερα, σε πολύ απλή γλώσσα αυτό μεταφράζεται «σπάσ’ του τα μούτρα»), αγίασε το χέρι σου ακόμη και αν σε κατηγορήσουν κάποιοι ή σε σύρουν σε δικαστήρια. Και στο βήμα του κριτηρίου, να πεις με θάρρος, ότι το έπραξες γιατί βλαστήμησε (ο ραπισθείς) τον βασιλέα των αγγέλων».

Βαριά, σκληρά λόγια θα σκεφτεί κάποιος. Και μάλιστα από τον Χρυσόστομο άγιο, ο οποίος σε άλλη περίπτωση, για το ίδιο θέμα του ελέγχου, θα πει: «Χρη και τους επιτιμώντας τούτο συμμέτρως ποιείν», δηλαδή «Πρέπει εκείνοι που επιπλήττουν και ελέγχουν, να το κάνουν με μέτρο». (Εις Δαυίδ και Σαούλ, ομιλ. Γ, 2).

Υβρίζεται, βλασφημείται σήμερα η Θεοτόκος μας, η Εκκλησία του Χριστού. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, η κόπρος του Αυγεία, η επωνυματοφόρος σαχλαμάρα για να πουλήσει λίγη εξυπνάδα και βλακώδη «προοδευτισμό», ανοίγει τον οχετό του και βλασφημεί και σπιλώνει όσια και ιερά. Και τι κάνουμε; Φοβόμαστε μήπως μας πουν σκοταδιστές, ποιοι; Το σκότος το ψηλαφητόν. Εθνικιστές, ποιοι; Οι προδότες. Ρατσιστές, ποιοι; Οι εχθροί των Ελλήνων. Ο Άγιος Νικόλαος, η «εικόνα πραότητος», όταν ο αιρεσιάρχης Άρειος βλασφημούσε τον Υιό και Λόγο του Θεού, χαστούκισε τον βλάσφημο και τον έκλεισαν φυλακή. Ο Κύριος, όμως, τον επαίνεσε και τον δόξασε.

Στο ιστορικό του βιβλίο , «το χρονικό του Καρς», ο Χρήστος Σαμουηλίδης, Κιλκισιώτης συγγραφέας, περιγράφει τα πάθια, τους καημούς και τις σφαγές των Ελλήνων του Καυκάσου και την μετεγκατάστασής τους στην Ελλάδα, όσοι γλύτωσαν από τον αιμοσταγή Κεμάλ. Η σκηνή είναι από τον ερχομό των πλοίων για το «νόστιμον ήμαρ». «Εκείνη την στιγμή κατέφθασαν στο λιμάνι και δυο άνδρες του κλιμακίου της Μίσιας (=η ελληνική αποστολή που θα μετέφερε τους πρόσφυγες στην πατρίδα). Ο ένας βλέποντας την κατάσταση εκνευρίστηκε τόσο πολύ ώστε άρχισε να βρίζει Χριστούς και Παναγίες.  Μόλις τον άκουσαν οι πρόσφυγες που δεν ήταν συνηθισμένοι ούτε να λένε ούτε να ακούνε παρόμοιες βρισιές, έγιναν έξαλλοι και στράφηκαν εναντίον του υβριστή, παρ’ όλο που είδαν ότι ήταν υπερασπιστής τους. Τον άρπαξαν και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια». (σελ. 249). Ήταν αληθινοί Έλληνες…

Τώρα εξημερωμένοι και ανιάτως εξευρωπαϊσμένοι ανεχόμαστε τους καντιποτένιους να βλασφημούν την Θεοτόκο.

 

 

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

 

Ο τα σκήπτρα κρατών της πανδημίας...

 

Η συνεχιζόμενη Πανδημία μας προκάλεσε μεν απέραντο πόνο από την απώλεια προσφιλών μας προσώπων και μάλιστα σπουδαίων πνευματικών πατέρων αλλά έθεσε ενώπιον μας και θεολογικά προβλήματα και διλήμματα που θα οδηγήσουν πιθανόν σε πλήρη ανατροπή τόσο της νόθου θεολογικής σκέψεως όσο και της σαθρής εκκλησιαστικής πραγματικότητας, όπως την βιώσαμε στην Ελλάδα από την ίδρυση αυτού του Κράτους μέχρι σήμερα.

Είναι σε όλους γνωστό πόσο υπεράνθρωπες προσπάθειες κάνει ο Αρχιεπίσκοπος και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος, με μεγάλες μάλιστα υποχωρήσεις, ώστε να κρατήσουν την εκκλησία ζωντανή και τους ιερούς ναούς σε λειτουργία προκειμένου να αποφύγουν το «βδέλυγμα της ερημώσεως» του περσινού Πάσχα (2020).

Ένας περίεργος εντούτοις πνευματικός ιός κυκλοφορεί μέσα στο σώμα της Εκκλησίας με πλήθος θεολογικών παρενεργειών , προβληματισμών και συγκρούσεων.

Το πρώτο θέμα που τίθεται, σε λαϊκό μάλιστα επίπεδο συζητήσεων, είναι το «Πού, τέλος πάντων, είναι ο Θεός σε αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα; Υπάρχει Θεός; Γιατί δεν ενεργεί ώστε να παύσει η πανδημία;».

Σε αυτά τα ερωτήματα δίνεται συνήθως η εύκολη απάντηση: Ο Θεός έδωσε την ιατρική επιστήμη για να μας σώσει. Κάντε τα εμβόλια, ο Θεός δεν θαυματουργεί πάντα.

Τέτοιες όμως θεολογικές θέσεις προσεγγίζουν στην θρησκεία του Ισλάμ και άλλων αιρετικών που ισχυρίζονται ότι ο Θεός έβαλε τους φυσικούς νόμους, «κούρδισε» τον Κόσμο σαν ένα καλό ρολόι και το άφησε στην τύχη του.

Δεν επεμβαίνει, λένε, παρά μόνον για να τιμωρήσει τους κακούς. Είναι άραγε αυτή η ορθόδοξη θεολογική θέση σε αυτή την Παγκόσμια περιπέτεια;

Πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα ας δούμε όμως και ένα άλλο συναφές ζήτημα.

Κάποιοι Επίσκοποι προκειμένου να πιέσουν τυραννικά ανεμβολίαστους ιερείς ώστε να υπακούσουν στις αξιώσεις τους, τους απείλησαν να τους στερήσουν, λένε, την Πνευματική Πατρότητα και κάποιοι το έπραξαν κιόλας.

Αυτή η ενέργεια αποκαλύπτει περίτρανα το μεγάλο θεολογικό έλλειμμα στο οποίο έχει περιπέσει κατά μεγάλο μέρος η Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία για τους εξής σημαντικούς λόγους:

Το Ενταλτήριο Γράμμα με το οποίο αναθέτει ο Επίσκοπος στο πρεσβύτερο να δέχεται εξαγόρευση αμαρτιών και λογισμών δεν είναι «Συστατικού» χαρακτήρα, δεν δημιουργεί δηλαδή ένα πνευματικό Πατέρα από το μηδέν αλλά είναι «αναγνωριστικού» χαρακτήρα. Αναγνωρίζει απλά ποιος είναι Πνευματικός Πατέρας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Επίσκοπος πρέπει να είναι σε κατάσταση τέτοια που να διακρίνει τα πνεύματα. Έχει δηλαδή περάσει από το στάδιο της καθάρσεως και του φωτισμού και είναι θεούμενος. Σε αυτή την κατάσταση μπορεί να γνωρίζει και ποιοι από τους κληρικούς του βρίσκονται στην ίδια κατάσταση και με το Ενταλτήριο Γράμμα του τους αναγνωρίζει ως απλανείς πνευματικούς οδηγούς. Αυτά τα αναλύει πάρα πολύ καλά ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος στο βιβλίο του «Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας»1.

Γράφει τα εξής: «Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας είναι οι καθηγητές Πανεπιστημίου στην αρχαία Εκκλησία. Τώρα οι Επίσκοποι είναι μαθητές των καθηγητών2. Στην αρχαία Εκκλησία οι Επίσκοποι είναι οι καθηγητές. Αυτοί φτιάχνουν τα πνευματικά τέκνα . Έχουν όλη την ευθύνη της θεραπευτικής αγωγής, μέσα στην ενορία κλπ. Και γιαυτό τον λόγο δίνει ο Επίσκοπος στον Πρεσβύτερο την άδεια να κάνει τον Πνευματικό Πατέρα»3 και συμπληρώνει σε άλλο σημείο ότι «Και όταν είναι κάποιος στην φώτιση, είναι Πνευματικός Πατέρας και ας μην έχη χειροτονηθή»4

Και για να συμπληρώσουμε αυτό το μεγάλο θεολογικό ζήτημα που άνοιξε η Πανδημία να προσθέσουμε και την άποψη του ενός εκ των τριών αληθινών Θεολόγων που αναγνώρισε η Ορθόδοξη Εκκλησία, του Συμεών του Νέου Θεολόγου: Τι λέγει; Στην αρχή «μόνον οι αρχιερείς λάμβαναν την εξουσία να δένουν και να λύνουν, κατά διαδοχή των θείων αποστόλων, ως αποτέλεσμα όμως του χρόνου και καθώς οι αρχιερείς εξαχρειώθηκαν, η φρικτή αυτή εγχείρηση δόθηκε στους ιερείς που είχαν άμωμο βίο και είχαν αξιωθεί τη Θεία Χάρη. Έπειτα και αυτοί αναμίχθηκαν , οι ιερείς μαζί και οι αρχιερείς εξομοιώθηκαν με τον υπόλοιπο λαό, και πολλοί μέχρι σήμερα περιπίπτουν σε πνεύματα πλάνης και μάταιες κενοφωνίες και χάνονται, έτσι μεταβιβάστηκε, όπως είπαμε, στον εκλεκτό λαό του Θεού, αναφέρομαι βεβαίως στους μοναχούς…»5

Μετά από όλα αυτά μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς ότι οι Επίσκοποι που ισχυρίζονται ότι αφαιρούν την Πνευματική Πατρότητα από ιερείς απλά αυταπατώνται γιατί νομίζουν ότι έδωσαν κάτι που στην ουσία ουδέποτε είχαν και ζητούν να πάρουν πίσω κάτι που …δεν έδωσαν!

Το θεολογικό αυτό ζήτημα, ποιός είναι Πνευματικός Πατέρας και ποιος όχι, ποιός ο ρόλος του Επισκόπου και των κληρικών γενικά και ποιος τελικά εκφράζει την Αλήθεια μέσα στην Εκκλησία αν το ξετυλίξουμε θα πάρουμε μια σαφή απάντηση για τα αρχικά ερωτήματα που θέσαμε, τα οποία κατά την γνώμη μου είναι η εξής: Η παγκόσμια Πανδημία βρήκε και την Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία (και όχι μόνον) απροετοίμαστη να «ανοίξει τον Ουρανό», όπως σε άλλες εποχές που ενεργούσε αυτό «εν δυνάμει».

Και βέβαια κατηγορούμενος δεν είναι ο Χριστός γιατί δεν μας σώζει από την Πανδημία. Μας υποσχέθηκε ότι «αν έχετε πίστη σαν κόκκο σιναπιού θα πείτε στο βουνό αυτό φύγε και πήγαινε εκεί και θα ακούσει»6

Επομένως ευθύνη έχει η απιστία μας. Η απιστία η οποία συνδέεται με μια «κοσμική αντίληψη» περί εκκλησίας, κρατικοδίαιτη και στοιχημένη σε εγκόσμια προγράμματα διακυβέρνησης, με εξασφαλισμένες διά βίου αποδοχές των κληρικών και τα παρόμοια. Χωρίς την Πανδημία όλο αυτό το οικοδόμημα στεκόταν καλά.

Η Εκκλησία κρατούσε όλους, κληρικούς και λαϊκούς, σε μια υποκριτική πίστη, ο καθένας να «ευσεβίζει» σύμφωνα με τις Ελληνικές Παραδόσεις. Τώρα όλα ανετράπησαν.

Οι φυσικοί ηγέτες- Επίσκοποι έχασαν την λαμπρότητα της Εξουσίας τους και αμφισβητούμενοι από το ποίμνιο καταφεύγουν σε κοσμικές μεθόδους εξουσίας για να στηρίξουν το θρόνο τους.

Για όλους τους λόγους αυτούς φαίνεται ότι η Πανδημία αυτή δεν θα λήξει σύντομα παρά μόνον όταν ο Χριστός ανατρέψει όλα τα τραπέζια αυτών των «σαράφηδων»7 που λυμαίνονται την Εκκλησία Του και φτιάξει το «Νέο Πλήρωμα» κατά την έκφραση του Κυπρίου Ποιμενάρχου.

Όταν Επίσκοποι θα γίνουν οι θεούμενοι. Άνθρωποι δηλαδή που έχουν το πνευματικό διαμέτρημα ενός Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη. Ενός Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, ενός Αγίου Νεκταρίου κλπ.

Φαίνεται ότι Θεϊκή ανοχή τελείωσε!

Ο άγιος Πορφύριος στην Πνευματική του Διαθήκη παρακαλεί να μπούμε όλοι στην «επίγειο Άκτιστη Εκκλησία Του»8 σε μια Εκκλησία δηλαδή όχι «ιδρυματικού χαρακτήρα» με Επισκόπους που ενεργούν ως «ιεροί Manager», που προσλαμβάνουν, απολύουν, τιμωρούν αλλά με Επισκόπους που ενεργούν ως αληθινοί διάδοχοι των θεοφόρων Αποστόλων του Χριστού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ξαναγεννάτε τώρα όπως τότε μέσα από τους Διωγμούς των πρώτων αιώνων. Όπως μετά την Αρειανική Αίρεση, Όπως μετά την Εικονομαχία. Όπως έλαμψε μέσα στην Τουρκοκρατία.

Ο Χριστός ήλθε «αψοφητί», αθόρυβα και απαρατήρητα, στην Φάτνη της Βηθλεέμ και έγινε άνθρωπος την ώρα ακριβώς που ο Οκταβιανός Αύγουστος προωθούσε την Παγκοσμιοποίηση.

Με τον ίδιο τρόπο, νομίζουμε, και τώρα θα διαχειριστεί την νέα Παγκοσμιοποίηση και θα καθαρίσει την Εκκλησία Του για να την παρουσιάσει στην Οικουμένη «ένδοξον, μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων»9.

Θα κάνει ένα πνευματικό reset προς Δόξα του Αγίου Ονόματος Του και του Πατρός και Αγίου Πνεύματος.


Υπό πρωτοπρεσβυτέρου Λάμπρου Φωτόπουλου  
τ. Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω,
Μάστερ Κανονικού Δικαίου


πηγή: Romfea.gr

''Επιστήμη επιστημών και τέχνη τεχνών» η ανατροφή των παιδιών''

 

Μιας και περίσσεψαν τα φαινόμενα νεανικής βίας, ας δούμε τι γινόταν στο παρελθόν μας, που πάντα διδάσκει με την επικαιρότητά του. Ας αρχίσουμε με την Πονεμένη και Αγιασμένη Ρωμιοσύνη, το Βυζάντιο.

Στην χιλιόχρονη Ρωμανία η ανατροφή των παιδιών κατέχει κυρίαρχο ρόλο. Στόχος δεν είναι μόνον ο καλός και αγαθός πολίτης, αλλά ο πολίτης του ουρανού, ο ουρανοπολίτης, ο άγιος. Η ανατροφή είναι η υψηλοτέρα τέχνη. «Τω όντι γαρ αύτη μοι φαίνεται τέχνη τις είναι τεχνών και επιστήμη επιστημών, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον και ποικιλώτατον ον», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατανοώντας τις δυσκολίες ανατροφής των παιδιών γράφουν πλήθος συγγραμμάτων, όπου παιδαγωγούν, συμβουλεύουν, νουθετούν γονείς και παιδιά. Η δροσιά και η επικαιρότητα των παρατηρήσεών τους είναι εκπληκτική. Θα περιοριστούμε εδώ σε λίγα χρυσά ρήματα του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, του «θεμέλιου λίθου του καινού Ελληνισμού» κατά τον ιστορικό του 19ου αιώνα Σπ. Ζαμπέλιο. Στο έργο του «πώς πρέπει οι γονείς ν’ αναθρέφουν τα παιδιά τους» γράφει τα εξής θαυμάσια. Ξεκινά με μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν κάνει τον άνθρωπο γονέα – πατέρα ή μητέρα – το γεγονός και μόνο ότι συνετέλεσε να γεννηθεί παιδί, αλλά να το διαπαιδαγωγήσει σωστά». Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε ή να βγάζουμε τις δικές μας απωθημένες επιδιώξεις. Το μόνο που μας ανήκει είναι η διαπαιδαγώγησή τους. Η διαπαιδαγώγηση είναι όμως δύσκολο πράγμα. Οι γονείς αγχώνονται. Θέλουν να είναι τέλειοι. Τέτοιοι δεν υπάρχουν. Πολλές φορές ο γονέας (ή ο δάσκαλος) πέφτει σε σφάλματα ή κάνει λάθη απέναντι στα παιδιά. Ζητάμε συγγνώμη. Η συγγνώμη από τα παιδιά τα διδάσκει τρία πολύτιμα μαθήματα.

Πρώτον. Η ομολογία του γονέα ότι έκανε λάθος δίνει στο παιδί την δυνατότητα να διαπιστώσει ότι κανείς δεν είναι αλάθητος.  

Δεύτερον. Όταν οι γονείς έχουν την δυνατότητα να ζητήσουν συγνώμη από τα παιδιά τους, τότε εκείνα αρχίζουν να μαθαίνουν ότι η συγγνώμη είναι το υφάδι της ζωής που συνέχει τους ανθρώπους. Μαθαίνουν ότι ένα λάθος δεν είναι το τέλος μιας σχέσης και ότι μπορεί να ξεπεραστεί και να απαλειφθεί με την συγγνώμη και την συμφιλίωση.
Τρίτον. Η συγγνώμη των γονέων ενισχύει την δυνατότητα των παιδιών να διακρίνουν το καλό από το κακό.

Στηλιτεύει παρακάτω ο άγιος την αδικαιολόγητη ανοχή των γονέων στα παραπτώματα των παιδιών. «Πολλοί γονείς», γράφει, «επειδή δεν θέλουν να μαλώσουν ή να λυπήσουν τα παιδιά τους, για την άτακτη ή απρεπή συμπεριφορά τους, τα είδαν αργότερα πολλές φορές να συλλαμβάνονται επειδή υπέπεσαν σε μεγάλα εγκλήματα».

Δυστυχώς σήμερα οι πιο πολλές οικογένειες έχουν σαν κέντρο της ζωής τους τις επιθυμίες και τα κέφια του παιδιού. Ικανοποιούν κάθε του επιθυμία. Γίνεται το παιδί ένας κακομαθημένος τυραννίσκος, γιατί δεν το παιδαγωγούν οι γονείς του.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ανέκδοτο. Το γεγονός συνέβη στην Αμερική. Ένας πιτσιρίκος πηγαίνει με την μαμά του σ’ ένα πολυκατάστημα. Ψωνίζει εκείνη κάτι ευτελές και χρειαζούμενο, μα ο μικρός έχει χωθεί σ’ ένα αυτοκινητάκι και αρνείται να βγει απ’ αυτό. Με γοερές κραυγές και τσιρίδες απαιτεί να του το αγοράσουν. Η μάνα δεν έχει τόσα χρήματα. Τρέμει ακόμη μήπως η άρνησή της δημιουργήσει στο παιδί τραύματα, ψυχικές, ανεπανόρθωτες ζημιές, που ίσως γίνουν κάποτε η αιτία για να γίνει το παιδί κομπλεξικό ή… Αλ Καπόνε. Το πολυκατάστημα όμως έχει παιδοψυχολόγο, όπως όλα τα καλά πολυκαταστήματα παιδικών ειδών στην Αμερική. Η μαμά καταφεύγει απελπισμένη σ’ αυτόν. Γιατρέ, του εξηγεί, και τρέμει η φωνή της, του μίλησα λογικά, του εξήγησα πως δεν έχω χρήματα, το παρακάλεσα, του έταξα λαγούς με πετραχήλια. Μα τίποτε, δεν σηκώνεται από το παιχνίδι. Μπορείτε να βοηθήσετε. Ο ψυχολόγος πρόθυμα πήγε δίπλα στον μικρό, του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και αμέσως – ω του θαύματος- ο μικρός ακολούθησε σαν αρνάκι την μητέρα του. Η μαμά συγκινήθηκε, θαύμασε την παιδαγωγική κατάρτιση του γιατρού. «Αυτό θα πει μοντέρνα αντίληψη παιδαγωγικής», κραύγασε. «Τι είπατε στο παιδί μου, γιατρέ, και πείστηκε», ρωτά να μάθει. Ο ψυχολόγος χαμογέλασε: – Του είπα: «κατέβα αμέσως γιατί θα φας δύο σφαλιάρες που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι». Εδώ τελειώνει το ανέκδοτο. Λέγεται πως Θίγει ακόμη ο άγιος ένα ιδιαίτερο σοβαρό θέμα: Γράφει: «Για τα κτήματα που έχουν δοθεί στα παιδιά φροντίζουμε, όχι όμως και για τα παιδιά. Βλέπεις γονέα την ανοησία; Άσκησε την ψυχή του παιδιού σου πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα: Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δεν το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια. Θέλεις να το αφήσει πλούσιο, μάθε το να είναι σωστός άνθρωπος». Οι παρατηρήσεις αυτές είναι πολύ επίκαιρες. Η μεγάλη πλειοψηφία των γονέων σήμερα φροντίζει να προσφέρει στα παιδιά, υλικές ανέσεις και αγαθά και συχνά, για να το επιτύχει αυτό, στερεί από τα παιδιά της, αυτό που εκείνα χρειάζονται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, δηλαδή αυτούς τους ίδιους τους γονείς τους. Στη συνέχεια οι γονείς προσπαθούν να τα αποζημιώσουν με εξωφρενικές παροχές. Τα δωροδοκούν, δηλαδή, για να αγοράσουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους. Ή δείχνουν αυτήν την αποπνικτική αγάπη, κυρίως οι μάνες, που ονομάστηκε προσφυώς, «σύνδρομο της κλώσας». Έτσι δεν μεγαλώνουμε ελεύθερους ανθρώπους, αλλά άβουλα όντα.

Μνημονεύει ακόμη ο άγιος ένα πολύ σημαντικό θέμα. Αυτό της γλώσσας: «Ρήματα παιδεύοντες το παιδίον φθέγγεσθαι σεμνά και ευσεβή», να μαθαίνουμε στο παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις ωραίες. Ή τουλάχιστον να μην ακούει αισχρολογίες. Δυστυχώς σήμερα και στα δημοτικά ακόμη σχολεία ακούμε μαθητές στα διαλείμματα να βωμολοχούν. Ποιος φταίει; «Όταν τα μήλα είναι ξινά, ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε τα μήλα ή τη μηλιά;», έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. «Ο άνθρωπος είναι το μιμητικότατον των όντων», έλεγε ο Αριστοτέλης. Το παιδί μιμείται ό,τι βλέπει και ό,τι ακούει. Σ’ αυτόν τον τομέα περισσότερη προσοχή χρειάζονται οι πατεράδες, οι οποίοι έχουν την νοσηρή εντύπωση πως αποτελεί χρέος τους η διδασκαλία και η αποκάλυψη στον νεαρό γιο του κάποιων «αντρικών» μυστικών ή η εκμάθηση βρισιών που αρμόζει σε πραγματικούς άντρες. Αποαθωποιούνται έτσι τα παιδιά σε πολύ ακατάλληλη ηλικία και οδηγούνται πολλές φορές στη διαφθορά, γιατί «φθείρουσι ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Καταστρέφονται χρηστά ήθη από κακές συναναστροφές και ομιλίες, σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος. Τα παιδιά πολύ συχνά γνωρίζουν, πόσο τα βαρύνουν τα λάθη και οι αμαρτίες των γονέων. Τα ακόλουθα αποτελούν μία πολύ εύγλωττη μαρτυρία. Σε μία πρόσφατη σχετικά έρευνα σε παιδιά του Δημοτικού με θέμα «πώς θα θέλατε τους γονείς σας», ένα παιδί Δ’ Δημοτικού έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, να μην λένε κακά λόγια, γιατί αλλιώς θα μάθουν και σε μας τα λόγια αυτά». Ένα άλλο Ε’ τάξης έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, ευγενικοί και να μην μαλώνουν μεταξύ τους». Μίλησε το δεύτερο παιδί για την συζυγική αγάπη. Αυτή η ευλογημένη αγάπη είναι αληθινή ευεργεσία για τα παιδιά, το ωραιότερο μάθημα. Όλοι οι τόμοι της παιδαγωγικής επιστήμης ωχριούν μπροστά στο ανεπανάληπτο μάθημα που λέγεται συζυγική αγάπη. Αυτή αρωματίζει τα παιδιά, ώστε να μοσχοβολούν κι αυτά στη ζωή τους. Τελειώνοντας με το Βυζάντιο θα αναφέρουμε την κορωνίδα των παιδαγωγικών συμβουλών της ρωμαίικης παράδοσής μας, η οποία επαναλαμβάνει την αρχαία ελληνική: «Δεν θα χρειάζονταν λόγια στα παιδιά μας, αν έλαμπε αληθινά η ζωή μας, δεν θα ήταν απαραίτητοι οι δάσκαλοι της αρετής, αν παρουσιάζαμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας έργα αρετής». Η αξία τους παραδείγματος είναι ανεπανάληπτη. Είναι η βασιλική οδός για μια υγιή ανατροφή των παιδιών μας.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος- Κιλκίς

ΑπάντησηΠροώθηση

Δημήτρης Δασκαλάκης: Το νέο αβγό του Φιδιού στον ανάποδο κόσμο

 

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, 

Δικηγόρος Αθηνών

(Με την φράση «αβγό του φιδιού» που έχει ληφθεί από κινηματογραφική ταινία χαρακτηρίζεται η ιστορική περίοδος της ανόδου και επικράτησης του ναζισμού στην Γερμανία, την εποχή του μεσοπολέμου. Σχετικά με τον τίτλο του άρθρου διαβάστε περισσότερα στο υστερόγραφο).

«Όσο η νύχτα σκοτεινότερη,

τόσο λαμπρότερα τ΄αστέρια

όσο βαθύτερα η θλίψη,

τόσο εγγύτερα ο Θεός»

Α. Μάικοφ, Ρώσος ποιητής

Σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο Πρώτο Πρόγραμμα η υφυπουργός Παιδείας κ. Ζέττα Μακρή αναφέρθηκε στην επεξεργασία νομοθετικής διατάξεως από τα συναρμόδια υπουργεία Δικαιοσύνης και Παιδείας με την οποία θα προβλέπεται η άσκηση ποινικής δίωξης για τους γονείς που εναντιώνονται στην τήρηση των απάνθρωπων και αδικαιολόγητων υγειονομικών πρωτοκόλλων που επιβάλλονται στον χώρο των εκπαιδευτικών μονάδων, αρνούμενοι να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

Με τις δηλώσεις της κ. υφυπουργού αποκαλύπτεται το αδυσώπητο και τυραννικό πρόσωπο του ολοκληρωτικού ψηφιακού κράτους το οποίο ενώ αδυνατεί να επιλύσει τα χρονίζοντα προβλήματα που ταλαιπωρούν την δημόσια παιδεία, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, εντούτοις σπεύδει με εκπληκτική ταχύτητα να εισάγει στο νομικό οπλοστάσιο της πολιτείας μια διάταξη που αποσκοπεί να τσακίσει με όρους ποινικής καταστολής το ελεύθερο φρόνημα των πολιτών που ακόμη αντιστέκονται στην υγειονομική παραφροσύνη των περιοριστικών μέτρων τα οποία αποδεδειγμένα δεν παράγουν καμία ωφέλεια για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Υπάρχουν ακόμη γονείς που εξακολουθούν να οραματίζονται ένα σχολείο που δεν θα ελέγχει το ψηφιακό αποτύπωμα των μαθητών σε κάποια ηλεκτρονική πλατφόρμα αλλά θα μεριμνά να εντυπώσει στις εύπλαστες παιδικές ψυχές την πίστη και την αγάπη στον Χριστό, στην Πατρίδα και στην Ελευθερία. Δεν ζητούν τίποτε περισσότερο από ένα σχολείο που θα επιτελεί τον συνταγματικό του ρόλο, δηλ. την καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης στους μαθητές.

Όπως πληροφορούμαι έχει ήδη ξεκινήσει σε ολόκληρη την επικράτεια η επίδοση κλήσεων από τις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές με παραλήπτες τους γονείς που αρνούνται να συμμετέχουν τα παιδιά τους σε μια εκπαιδευτική διαδικασία -αληθινή παρωδία- που ευτελίζει και απαξιώνει τόσο τον δάσκαλο όσο και τον μαθητή, μετατρέποντας το σχολείο σε υγειονομικό λοιμοκαθαρτήριο και χώρο κράτησης αθώων παιδικών ψυχών.

Όσοι εκ των πολιτών αντιλαμβάνονται με τα καθαρά μάτια της ψυχής τους ότι το σχολείο έχει μετατραπεί σε φυτώριο υποταγμένων και φοβισμένων παιδιών (και αυριανών πολιτών) που φυλακίζει τα όνειρα τους, καταστρέφει τις ελπίδες τους και δηλητηριάζει τις αθώες ψυχούλες τους, δεν έχουν άλλο δρόμο να ακολουθήσουν από εκείνον της σθεναρής υπεράσπισης των προσωπικών αρχών και αξιών τους. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι η ανάληψη ενός τέτοιου αγώνα προϋποθέτει βαθιά πίστη στον Θεό και αγωνιστικό και ομολογιακό φρόνημα.

Κατά την προσωπική εκτίμηση του γράφοντος η πολιτικοκοινωνική κατάσταση με την λήψη οριζόντιων περιοριστικών μέτρων θα οδηγηθεί σε οριακό σημείο που θα απειλήσει την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα. Θα δοκιμαστούν μέχρι του σημείου θραύσης η πνευματική, ψυχική και σωματική αντοχή των αγωνιζομένων πολιτών.

Η 4η βιομηχανική επανάσταση που ευαγγελίζεται το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σηματοδοτεί την απόλυτη ψηφιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας η οποία θα υπόκειται σε έλεγχο και παρακολούθηση από ένα σύστημα αλγορίθμων από το οποίο κανείς δεν θα μπορεί να αποδράσει. Όποιος αρνείται το ψηφιακό του αποτύπωμα σε κάθε κοινωνική και οικονομική εκδήλωση και δραστηριότητα, θα απομονώνεται και θα περιθωριοποιείται.

Με την καθιέρωση του υγειονομικού διαβατηρίου οι πολίτες εκπαιδεύονται να υποβάλουν κάθε πτυχή της κοινωνικοοικονομικής δραστηριότητάς τους στον προηγούμενο έλεγχο και στην έγκριση του ψηφιακού ολοκληρωτικού κράτους.

Εντός του 2022 κρίνεται πολύ πιθανό να εκλείψει προοδευτικά η δυνατότητα διενέργειας προληπτικού διαγνωστικού ελέγχου (rapid test), ως υγειονομική προϋπόθεση για την άσκηση κάθε μορφής κοινωνικοοικονομικής δράσης και θα ισχύσει αποκλειστικά και μόνο το ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού.

Ενώπιον της αδυσώπητης κοινωνικής πραγματικότητας που θα επιβάλλει το υγειονομικό διαβατήριο, ως απαράβατο όρο επιβίωσης, πολλοί θα χάσουν το θάρρος τους και θα καμφθούν σπεύδοντας να εμβολιαστούν, άλλοι δε πιο επιτήδειοι ίσως αναζητήσουν άλλες λύσεις και τρόπους απόκτησης «του πιστοποιητικού ελευθερίας».

Όσοι μείνουν όρθιοι θα δεχθούν ένα ανηλεή πόλεμο και ένα πρωτοφανή αποκλεισμό από κάθε στοιχειώδη ανθρώπινη εκδήλωση και δραστηριότητα.

Η άσκηση ποινικής δίωξης εις βάρος των ανεμβολίαστων πολιτών που θα αρνούνται εκ λόγων προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης και προστασίας της ατομικής τους υγείας να εμβολιαστούν θα αποτελεί ένα ισχυρό μέσο πίεσης και συμμόρφωσης που θα ενεργοποιείται κατά το δοκούν όχι με διάθεση τιμωρητική (κατά τους ψευδείς και υποκριτικούς ισχυρισμούς των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης) αλλά για την εμπέδωση και την καλλιέργεια «υγειονομικής συνείδησης» μεταξύ των πολιτών.

Κατά την ίδια περίοδο θα εμφανιστούν στην πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη και Αμερική τα υγειονομικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με την φωτεινή επιγραφή στην είσοδο «Το εμβόλιο απελευθερώνει» τα οποία θα αρχίσουν να υποδέχονται τους απείθαρχους και αμετανόητους πολίτες που θα αρνηθούν να θυσιάσουν την προσωπική τους βούληση και ελευθερία στον βωμό της λατρείας του εμβολίου. Κανείς δεν θα δείξει συμπάθεια και οίκτο για τους εγωκεντρικούς, εγωπαθείς και ξεροκέφαλους «βιοτρομοκράτες» που θα απειλούν την συνοχή και σταθερότητα των υγειονομικά καθαρών και άμεμπτων κοινωνιών.

Η απειλή της κράτησης δεν θα αφορά μόνο τους ανεμβολίαστους πολίτες αλλά και τους εμβολιασμένους που θα εντοπίζονται «ως στενή επαφή επιβεβαιωμένου κρούσματος» με τον ψηφιακό έλεγχο της ιχνηλάτησης των επαφών.

Ο διάχυτος φόβος και η καχυποψία για τον συνάνθρωπό μας, ως «εν δυνάμει κρούσμα» του ιού, θα παραλύσει κάθε κοινωνική εκδήλωση και έκφραση και θα μεταβάλλει τον άνθρωπο από φύσει κοινωνικό ον σε καταθλιπτική και μίζερη φιγούρα που θα αποφεύγει την κοινωνική συναναστροφή και θα προτιμά να ζει μέσα στον ψηφιακό εικονικό του κόσμο.

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι (επιστήμονες ιατροί, νομικοί αλλά και απλοί πολίτες) που διατυπώνουν μια εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη (από την πολιτικά κυρίαρχη) σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης ήδη χλευάζονται και λοιδορούνται από τον τηλεοπτικό προπαγανδιστικό μηχανισμό μαζικής εξαπάτησης και παραπληροφόρησης και ταυτίζονται ιδεολογικοπολιτικά με την άκρα δεξιά και τον νεοναζισμό.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει τυχαία.

Επιδιώκεται με τρόπο ύπουλο και μεθοδικό να καλλιεργηθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των ανθρώπων ότι η κάθε επιστημονικά τεκμηριωμένη εναντίωση και διαφωνία σχετικά με το πρόγραμμα του παγκόσμιου εμβολιασμού της ανθρωπότητας είναι απόρροια ενός μεσαιωνικού σκοταδισμού με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά από την εποχή του μεσοπολέμου, κατά την οποία άνθησε κυρίως στην Γερμανία η ιδεολογία του ναζισμού.

Σε κάθε δηλ. αντίθετη επιστημονική άποψη που εισηγείται έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας, απεικονίζεται το νέο αβγό του φιδιού του ανάποδου κόσμου που επωάζεται (κατά τον διαστρεβλωτικό μηχανισμό ποδηγέτησης της κοινής γνώμης) ξανά στην Ευρώπη και ως εκ τούτου πρέπει άμεσα να συντριβεί από τις «υγιείς» πολιτικές δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου, ώστε να αποτραπεί η επανεμφάνιση -κατά την παρούσα ιστορική συγκυρία- του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας (που αποτέλεσαν την βάση για την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία) και ταυτίζονται με την σύγχρονη μορφή και δράση του αντιεμβολιαστικού κινήματος που όμως υπερασπίζεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Στο πλαίσιο δηλ. της ανεστραμμένης πραγματικότητας επιχειρείται να αποδοθούν στους πολίτες που υπερασπίζονται την προσωπική τους αξιοπρέπεια και αρνούνται να υποβληθούν σε μια άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτική ιατρική πράξη (εμβολιασμός) που παραβιάζει την ελεύθερη βούλησή τους χαρακτηριστικά ναζιστικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς η οποία προσιδιάζει σε εκείνους οι οποίοι με φανατισμό, εμπάθεια και περιφρόνηση του δημοσίου διαλόγου προπαγανδίζουν ακατάπαυστα την αναγκαιότητα του εμβολιασμού με ένα πειραματικό σκεύασμα που δύναται να προκαλέσει τον θάνατο ή βαριά σωματική βλάβη, ενώ την ίδια στιγμή παραμένουν άγνωστες οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες παρενέργειες και επιπτώσεις του εμβολιασμού στην ανθρώπινη υγεία.
 

Κάθε άνθρωπος πάνω στη γη καλείται να απαντήσει ατομικά στο εκβιαστικό δίλημμα που θέτει επιτακτικά η υγειονομική τυραννία: Εμβόλιο ή αποκλεισμός. Εμβόλιο ή κοινωνική και οικονομική εξόντωση.
 

Κάθε άνθρωπος πάνω στη γη οφείλει να επιλέξει αν προτιμά να ζήσει και να πεθάνει Ελεύθερος ή υποταγμένος στα κελεύσματα του ιατροφασιστικού καθεστώτος που εγκαθιδρύεται παγκοσμίως.
 

Από την επιλογή του αυτή θα κριθεί το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα κριθεί δηλ. αν η ανθρώπινη κοινωνία θα παραμείνει κοινωνία ελεύθερων προσώπων ή θα ανοίξει ο δρόμος για την μετανθρωπιστική δυστοπική κοινωνία.
 

Στις μέρες μας διεξάγεται η μεγαλύτερη, η πιο επική και η πιο ξεκάθαρη μάχη στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, κατά την οποία με τόσο απροκάλυπτο και έκδηλο τρόπο το Κακό μάχεται με τέτοια μανία εναντίον του Καλού, είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις του Σκότους χωρίς να κρατούν τα προσχήματα έχουν εξαπολύσει λυσσαλέα επίθεση εναντίον των τέκνων του Χριστού και της Ελευθερίας και από την ολομέτωπη αυτή σύγκρουση θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι, θα αποκαλυφθούν οι ενδόμυχες σκέψεις και προθέσεις του καθενός και θα λάμψει η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη.
 

Η αντίχριστη παγκοσμιοποίηση που εξυφαίνεται στο παρασκήνιο από την άρχουσα υπερεθνική πολιτικοοικονομική ελίτ που έχει παραδοθεί στην αγκαλιά των δαιμονικών δυνάμεων θα αποτύχει οικτρά να επιβληθεί και θα αντικατασταθεί από την εν Χριστώ παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης της γης θα λέει το «Χριστός Ανέστη» στην γλώσσα του με ορθόδοξη πίστη και φρόνημα.

Υγ. «Το αβγό του φιδιού» είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας που γυρίστηκε το 1977 και αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές δημιουργίες του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη Ingmar Bergman.
 

Η ταινία διαδραματίζεται το 1923 στην Γερμανία κατά την εποχή του μεσοπολέμου, πριν από την πτώση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Επιχειρεί να εμβαθύνει στα πολιτικά και κοινωνικά αίτια που εξέθρεψαν την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού και οδήγησαν στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
 

Η ταινία αναπαριστά με συγκλονιστικό τρόπο την γέννηση του ναζισμού στους κόλπους της γερμανικής κοινωνίας.
 

Μια ταινία η οποία καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε σήμερα που επανεμφανίζεται η χλεύη, ο φανατισμός και η δίωξη κάθε διαφορετικής άποψης που αμφισβητεί την αυθεντία της επιστήμης και δεν αναγνωρίζει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων.
 

Συνεπώς ο κινηματογραφιστής του Μέλλοντος θα αποτυπώσει στον κινηματογραφικό του φακό την τρέχουσα ιστορική περίοδο ως «το νέο αβγό του φιδιού» κατά την οποία το ιατροφασιστικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται παγκοσμίως χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς υλικά του ναζιστικού καθεστώτος, όπως τον φόβο, τον έλεγχο, την αστυνόμευση, τον φανατισμό, την μισαλλοδοξία, την ακραία προπαγάνδα, το ψέμα προκειμένου να συντρίψει το ελεύθερο δημοκρατικό φρόνημα των ανεμβολίαστων πολιτών και να φιμώσει κάθε αντίθετη φωνή που αμφισβητεί και εναντιώνεται στην πρακτική και στην κουλτούρα του πολλαπλού μαζικού εμβολιασμού.

«Είναι σαν το αβγό του φιδιού, μέσα από το λεπτό κέλυφος μπορείτε ήδη να διακρίνετε ένα φίδι».
 

Επί του πιεστηρίου: Την ημέρα που ολοκληρωνόταν η συγγραφή του παρόντος άρθρου ανακοινώθηκε από τον κ. Μητσοτάκη η επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για τους πολίτες άνω των εξήντα ετών.
 

Κατά την προσωπική εκτίμηση του γράφοντος η εμμονική προσπάθεια των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης για την επέκταση της εφαρμογής του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού υπηρετεί ένα σκοτεινό και ανομολόγητο στόχο: Στην απευκταία περίπτωση κατά την οποία σημειωθεί (μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα) δραματική επιδείνωση της υγείας των εμβολιασμένων ανθρώπων, αντιπαραβαλλόμενη και συγκρινόμενη με την ποιότητα ζωής και υγείας της ομάδας των ανεμβολίαστων πολιτών, τούτο θα στοιχειοθετήσει την ανεξάλειπτη απόδειξη της αποτυχίας του κοινωνικού πειράματος δηλ. του παγκόσμιου εμβολιασμού της ανθρωπότητας.
 

Κάθε άνθρωπος που παραμένει ανεμβολίαστος είναι μια ζωντανή μαρτυρία της αποτυχίας του παγκόσμιου εμβολιαστικού προγράμματος και ταυτόχρονα μια συντριπτική απόδειξη ενοχής των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης για το συντελούμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
 

Συνεπώς οι πολιτικοί και οι υγειονομικοί διαχειριστές της κρίσης της δημόσιας υγείας -όπως ακριβώς θα ενεργούσε μια ομάδα κακοποιών που επιδιώκει να εξαφανίσει τα ίχνη της εγκληματικής της δράσης- έχουν αποδυθεί σε μια εναγώνια προσπάθεια επέκτασης του μέτρου της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού που αποσκοπεί στην πλήρη εξαφάνιση των αποδείξεων ενοχής τους επιχειρώντας να εμβολιάσουν κάθε άνθρωπο πάνω στην γη.
 

Ο καθολικός εμβολιασμός της ανθρωπότητας θα σηματοδοτήσει το τέλειο έγκλημα, δηλ. ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία, αφού ουδείς μπορεί να καταδικαστεί χωρίς αποδείξεις ενοχής.
 

Οι ανεμβολίαστοι πολίτες που αρνούνται εκ λόγων προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης να εμβολιαστούν έχουν επιπλέον την ιστορική ευθύνη να αντισταθούν μέχρις εσχάτων στην επιχείρηση του παγκόσμιου εμβολιασμού της ανθρωπότητας, ώστε η ποιότητα ζωής και υγείας τους να αποτελεί τον αψευδή μάρτυρα της αποτυχίας του εμβολιαστικού προγράμματος και απόδειξη ενοχής των εμπνευστών του.

 

Πηγή:https://attikanea.info/🎂