Πέμπτη 29 Απριλίου 2021

Πολυτιμότερο πράγμα από την Ορθοδοξία, δεν υπάρχει στον κόσμο

 Είμαστε σήμερα λαός ευσεβής με φόβο Κυρίου στις καρδιές μας;

 







 

Στην «Φιλοκαλία» των ιερών νηπτικών και θεοφόρων Πατέρων, το απαράμιλλο ανθολόγιο της αγίας ημών Πίστεως, «το της θεώσεως όργανον», κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, στον Δ΄ τόμο, στην σελίδα 62, διαβάζουμε τα εξής ψυχωφελή λόγια του αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτου:
«Εισίν ουν των συγγραφομένων λόγων, κατά τον μέγα Μάξιμον, τρόποι διάφοροι τρεις, ακατάγνωστοι τε και ακατάκριτοι. Πρώτος, ο δι’ υπόμνησιν εαυτού· δεύτερος, ο προς ωφέλειαν άλλων· τρίτος, ο δι’ υπακοήν συγγραφόμενος…».
Δηλαδή: «Σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο, τρεις είναι οι αδιάβλητες και ακατάκριτες αιτίες για τις οποίες κανείς συγγράφει:
Πρώτη: για υπενθύμιση δική του.
Δεύτερη: προς ωφέλεια των άλλων.
Τρίτη: η συγγραφή από υπακοή».
Οι άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας έγραφαν εδραζόμενοι και εκκινούμενοι και από τις τρεις αιτίες. Αυτό είναι περιττό να σημειωθεί. Οι θεόπνευστες γραφές τους, τα μυρίπνοα άνθη τους, νυν και αεί θα μοσχοβολούν, θα φωτίζουν τον κόσμο και θα οδηγούν όσους «κλήσεως ορθοδόξου τυγχάνουν» στην Βασιλεία του Θεού.

Είμαστε στην καρδιά της άνοιξης. Βγήκαν επιτέλους «τα άνθια και οι καρποί». «Η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκιά της ώρα», για να θυμηθούμε και Διονύσιο Σολωμό. Και για να συμπληρώσω την παρότρυνση του Ελύτη, οφείλουμε, «όταν θολώνει ο νους και μας βρίσκει το κακό», να μνημονεύσουμε και τον άλλο κεραστή της αειθαλούς μας Παράδοσης, τον ανοξείδωτο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Αν μη τι άλλο και οι δύο έγραφαν προς ωφέλεια άλλων. Και ευτυχώς στις ημέρες τους δεν υπήρχαν τα «σχόλια» των αναγνωστών στα διάφορα ιστολόγια, τα οποία τροφοδοτούν εν πολλοίς την έπαρση και την δοκησισοφία. Έχουν οι παρδαλοειδείς παρουσιαστές των μεγαλοκαναλιών τις μετρήσεις τηλεθέασης, έχουμε και εμείς οι ποικιλώνυμοι γραφιάδες, τα «χτυπήματα» και τα… άυλα χειροκροτήματα των επισκεπτών, όλα βέβαια προς ωφέλειαν του εαυτού μας που διψά για αναγνώριση. Ας γυρίσουμε όμως στην ακατάκριτο, αληθή και ανόθευτο γραφή του Παπαδιαμάντη. Διαβάζω τούτες τις ημέρες τα λεγόμενα θρησκευτικά του άρθρα. Χαρακτηριστικό της ταπείνωσης του Παπαδιαμάντη είναι η, εν είδει εξομολογήσεως, συγγνώμη που ζητά από τον Αη Γιώργη, επειδή αναφέρεται σ΄αυτόν. « Κι εμένα, Άη μου Γιώργη, να μου συγχωρήσης το ευτελές και σχεδόν παιγνιώδες τούτο αρθρίδιον, συγκαταβαίνων εις την αδυναμίαν μου, καθώς συγκατέβης εις την απλοϊκότητα του παιδίου του παίζοντος τις αμάδες. Θεώρησόν με ως παιδίον τας φρένας, καίτοι άνδραν την ηλικίαν». (Εκδ. «Γιοβάνης», τομ. 5, σελ. 343). Δεν γράφει ο μέγιστος των ελληνικών γραμμάτων ως εξουσίαν έχων ούτε βουτά τον καλάμό του στα θολόνερα της επίδειξης. Γράφει όπως ζει και ζει όπως γράφει. Θυμίζει το προεκτεθέν την παρρησία του Μακρυγιάννη στον Άη Γιάννη τον Πρόδρομο, «τον αληθινόν φίλο και ευεργέτη» του, όταν τον «πέθανε εις το ξύλο» ο θειος του στο «παγγύρι», επειδή τζάκισε το ντουφέκι του. Και εκείνος, με μετάνοιες και φωνές, έκαμε «τις συμφωνίες με τον άγιον». Μετάνοιες ο ένας, συγγνώμες για την ευτέλειά του ο άλλος, ποιοι; Οι κορυφαίοι, κατά τον Σεφέρη, συγγραφείς μας. Γι΄ αυτό τα κείμενά τους, ακόμη και όταν περιέχουν οδυνηρές αλήθειες και κεντούν αποστήματα, αναδίδουν άρωμα ορθοδοξίας και φιλοπατρίας. Σημειώνει ο Παπαδιαμάντης στο άρθρο του με τίτλο «Θρησκευτικαί εορταί»: «Όταν εκανόνιζον τα των θρησκευτικών εορτών οι άγιοι της Εκκλησίας πατέρες, είχον υπ’ όψιν τους λαόν ευσεβή και καρδίας εν φόβω Κυρίου, χρησιμοποιούσας ταύτας προς την θείαν λατρείαν και την προσευχήν. Πρώτοι ούτοι, αν ηδύναντο να προϊδωσι τίνι τρόπω χρησιμοποιούσι τα πλήθη την υπό των θρησκευτικών εορτών επιβαλλομένην αργίαν, πρώτοι ούτοι θα εψήφιζον υπέρ καταργήσεως αυτών». Θα τις καταργούσαν οι Πατέρες τις θρησκευτικές αργίες, αν ήξεραν ότι θα ασχολούμαστε με την έλλειψη ή την τιμή του οβελία, όπως λένε και ξαναλένε οι κολοκυθολογούντες των δελτίων. Και μακαρίζεται η εποχή του Παπαδιαμάντη σε σύγκριση με την δικιά μας. Τότε σχεδόν όλοι, είτε προφάσει είτε αληθεία,  νήστευαν και εκκλησιάζονταν. Τώρα το πρωί «παπάρα με γάλα και δημητριακά»  και το βράδυ «Αναστήτω ο Θεός» και τροχαδόν στο σπίτι για να ντερλικώσουν… Και ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσοι Έλληνες, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αισθάνονται βαθιά λύπη και απογοήτευση για την ώρα της ενάρξεως της αναστάσιμης ακολουθίας; Μήπως δεν χαίρονται κάποιοι που θα στρωθούν στο τραπέζι νωρίς, γλιτώνοντας στομαχικές παρενέργειες, όπως άκουσα με τα ίδια τα αυτιά μου, από σούπερ χριστιανό κατά τα άλλα; Δεν υπήρχε παπάς που έλεγε τα προηγούμενα χρόνια, πριν από τον κορονοϊό, μετά την Ανάσταση, «καλά Χριστούγεννα» και τα Χριστούγεννα, «καλή Ανάσταση», στους πολυπληθείς επισκέπτες του ναού, γιατί τότε θα τους ξανάβλεπε; Δεν περίμεναν, παλαιότερα, οι ιερείς των χωριών όλους τους κατοίκους, εκτός από τους εν ασθενεία όντες, για να πουν το «Χριστός ανέστη»; Είναι ψέματα αυτά; Δεν έρχονται, στις μέρες μας, οι περισσότεροι στις δώδεκα παρά πέντε και φεύγουν και πέντε; Είμαστε σήμερα λαός ευσεβής με φόβο Κυρίου στις καρδιές μας; Δεν ξεβράστηκαν με την περίεργη αυτή ασθένεια η ασέβεια και η απιστία μας; Να ρωτήσω και τούτο. Αν δεν υπήρχαν οι αποστάσεις και τα λοιπά μέτρα προφύλαξης, θα γέμιζαν οι ναοί; (Δεν εισέρχομαι σε θεολογικές αναλύσεις, γιατί ούτε άξιος είμαι ούτε τα κατέχω καλά. Και δεν είμαι και αρκετά νέος για να τα ξέρω όλα).

Αλλά ας γυρίσουμε στα λόγια του Παπαδιαμάντη, που έχουν την χάρη, «να κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει». (Ερωτόκριτος).  Στον επίλογο του αναστάσιμου άρθρου του για τον Άη Γιώργη, θα γράψει προσευχητικώς: «Αλλ’ είθε ν’ ανατείλη ταχύτερον, Άη μου Γιώργη, η ευλογημένη εκείνη ημέρα της αναστάσεως του Γένους και έθνος τοσούτον έχον περικείμενος νέφος μαρτύρων, τοσούτους μετά σου πρέσβεις προς Θεόν, εκ του αίματός του και εκ των σπλάχνων του, δεν μέλλει ποτέ να εγκαταλειφθή υπό του Θεού των πατέρων του. Είθε ν’ ανατείλη η ημέρα εκείνη ως τάχιστα λεβέντη μου, αστραπόμορφε και πρώτε καβαλάρη, Άη μου Γιώργη, είθε!». Ας θεωρούμε τους εαυτούς μας μακάριους που είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θα πει και ο Κόντογλου, γιατί πολυτιμότερο πράγμα από την Ορθοδοξία, δεν υπάρχει στον κόσμο. Καλή Ανάσταση!!

 

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ

 

Οργή λαού φωνή Θεού…


Οργή και θλίψη στον ορθόδοξο λαό προκαλούν όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες με τα μέτρα που παίρνονται για την υποτιθέμενη προστασία μας από τη λεγόμενη πανδημία και τους περιορισμούς που καλούνται, για ακόμη μια φορά να υποστούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης, μόνο στην Ελλάδα.

Πλέον έγινε σαφές, και στον πιο αδαή, πως οι νέες εγκύκλιοι με τα περιοριστικά μέτρα για τις ακολουθίες του Πάσχα είναι άμεσο χτύπημα στη πίστη, τη λατρεία και τη ζωή της εκκλησίας μας. Και απορεί κανείς, γιατί η κεφαλή της εκκλησίας της Ελλάδος και η ιεραρχία της αποδέχονται άκριτα, με υποτέλεια και τόση δουλικότητα, χωρίς να έχει κάτι να αντιπροτείνει, όπως για παράδειγμα την τέλεση της Αναστάσιμης Λειτουργίας τις μεταμεσονύκτιες ή πρωινές ώρες. Αντίθετα παρέμεινε υπάκουη σε όλα όσα της υπαγόρευσε η πολιτεία, η οποία δεν είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει τους ιερούς κανόνες.

Η πολιτεία καθώς φαίνεται κάνει τη δουλειά της, η εκκλησία όμως γνωρίζει καλά τους κανόνες της και ότι ένας ορθόδοξος ιερέας τιμωρείται με καθαίρεση όταν μέσα σε μια μέρα τελέσει τη Θεία Λειτουργία δύο φορές. Έτσι αυτές οι αποφάσεις έρχονται σε αντίθεση με τη λειτουργική, δογματική διδασκαλία και την παράδοση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής εκκλησίας.


Είναι απορίας άξιο, όταν αναλογιστεί κανείς, πως οι ιεράρχες μας είναι μορφωμένοι άνθρωποι και θεολογικά καταρτισμένοι κι εντούτοις αποδέχθηκαν συνοδικώς να τελεστεί η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία του Μ. Σαββάτου στις εννιά το βράδυ και όχι μετά τις δώδεκα σύμφωνα με την παράδοση και το λειτουργικό τυπικό της ορθόδοξης εκκλησίας.


Το ζήτημα είναι σοβαρά εκκλησιολογικό, αφού αν η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία τελεστεί στις εννιά το βράδυ, τότε θα έχουν τελεστεί μέσα σε μια ημέρα δύο Θείες Λειτουργίες (μία η πρωινή Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου και μία η Αναστάσιμη το βράδυ πριν τις δώδεκα). Κάτι τέτοιο όμως είναι αντίθετο με το τυπικό της εκκλησίας μας κι όπως ορίζει η ορθόδοξη παράδοση με τον ΠΘ΄ Κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου «Προς Φιλαδελφείς»: μιᾷ πίστει καί ἑνι κηρύγματι καί μιᾷ εὐχαριστίᾳ χρῆσθαι (
P.G. 5, 821). Ακόμη ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο «Πηδάλιο», ερμηνεύοντας τον ΞΗ΄ κανόνα των Αγίων Αποστόλων, αναφέρει επί λέξει: Νά μή γίνονται δύο λειτουργίαι ἐν μιᾷ ἡμέρα εἰς μίαν καί τήν αὐτήν τράπεζα…καί οἱ ἱερεῖς, οἱ δύο φορές λειτουργοῦντες βαρέως ἀμαρτάνουν, καί ἄς παύσουν εἰς τό ἑξῆς το ἄτοπον τοῦτο. (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Έκδοσις Βασ. Ρηγοπούλου, σ. 90, Θεσ/νίκη 2003).

Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έλαβε χώρα κατά το μεταμεσονύκτιο του Σαββάτου προς την Κυριακή, όπως μας μαρτυρούν τα ευαγγέλια (Μτ. 28, 1-10, Λκ. 24, 1-12, Ιω. 20, 1-10) και το Πασχάλιο μυστήριο του Χριστού έγινε το κέντρο της λατρευτικής ζωής και εμπειρίας των πιστών από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. 

Η Κυριακή, ως ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας συμπυκνώνει την όλη πνευματική εμπειρία της «όγδοης ημέρας» της δημιουργίας, δηλαδή από την Ανάσταση του Χριστού μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία αυτού. Ήδη από τους αποστολικούς χρόνους και κατ’ αντιδιαστολή με το  εβραϊκό Πάσχα, που τελούνταν τη 14η του μήνα Νισσάν (μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου), καθιερώθηκε ο εορτασμός του Χριστιανικού Πάσχα την Κυριακή που κατ’ αρχάς ονομαζόταν «μία των Σαββάτων».

Κατά τον Β΄ αιώνα προκλήθηκαν σημαντικές θεολογικές έριδες με επίκεντρο τον εορτασμό του Πάσχα και είχαν άμεσο στόχο αφ’ ενός μεν την πλήρη αποσύνδεση του χριστιανικού από το ιουδαϊκό Πάσχα, αφ’ ετέρου δε την πλήρη συμφωνία όλων των εκκλησιών για τον κοινό εορτασμού της μεγαλύτερης χριστιανικής εορτής. Μάλιστα όσοι συνέχιζαν να εορτάζουν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους χαρακτηρίστηκαν ως «τεσσαρεσκαιδεκατίτες» (δες παραπάνω 14η του μήνα Νισσάν) και αποκόπηκαν από την εκκλησία. Η εκκλησία αισθάνθηκε την ανάγκη να καθορίσει το χριστιανικό Πάσχα με τον καταρτισμό «Πασχάλιων κύκλων» και ανεξάρτητα από τα ιουδαϊκά ημερολόγια. Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος (325) ρύθμισε το ζήτημα σε οικουμενικό πλαίσιο για τον εορτασμό του Πάσχα κατά την Κυριακή που ακολουθούσε μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. 

Η εκκλησία λοιπόν των Αγίων Πατέρων μας μέσα από συνόδους και μέσα από την παράδοσή της εορτάζει το Πάσχα και τελεί την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, αιώνες τώρα, τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου προς Κυριακή. Άραγε εμείς οι «νεορθόδοξοι» και «μεταπατερικοί» που στηριζόμαστε για να κάνουμε αυτές τις θεολογικές και εκκλησιαστικές «ακροβασίες»; Μήπως επειδή η λεγόμενη πανδημία είναι επικίνδυνη στις δώδεκα το βράδυ και όχι στις εννιά; Αστείο και να το σκεφτεί κανείς.

Από την άλλη, το Μεγάλο Σάββατο που πλησιάζει θα γιορτάσουν και οι εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Έτσι μετά από τον Β΄ μ. Χ. αιώνα χριστιανικό και εβραϊκό Πάσχα θα συνεορταστούν και πάλι μαζί σε αντίθεση με όσα η ορθόδοξη εκκλησία, όπως είδαμε, απαγόρευσε με κανόνες και πατερικές επιστολές. Άραγε η διοικούσα εκκλησία δε βλέπει τον κίνδυνο να ολισθήσουμε κι εμείς στο σχίσμα των τεσσαρεσκαιδεκατιτών, τους οποίους η εκκλησία απέκοψε από το σώμα της, όταν συνέχιζαν να εορτάζουν μαζί με τους εβραίους το χριστιανικό Πάσχα;

Ακόμη κάτι σημαντικό που πρέπει να αναφερθεί είναι πως, αν τελεστεί η Αναστάσιμη Λειτουργία πριν τις δώδεκα, καταλύεται η νηστεία του Μεγάλου Σαββάτου, του μοναδικού Σαββάτου όπου στην ορθόδοξη εκκλησιαστική πράξη  δεν καταλύεται το λάδι. Άραγε η ιεραρχία μας, που υπογράφει συνειδητώς τις αντιεκκλησιαστικές επιταγές της πολιτείας, δε φοβάται μαζί και με όλους εμάς που θα ακολουθήσουμε τις εντολές της, ότι θα κριθούμε θεομάχοι, μιας και θα αναστήσουμε τον Χριστό μας πριν την ώρα του και όχι τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, όπως ο ίδιος υποσχέθηκε στους μαθητές του κατά τάς γραφάς, διαγενομένου τοῦ Σαββάτου;

Άλλωστε η «νεοεποχίτικη» οικονομία της εκκλησίας, που επικαλούνται οι άγιοι συνοδικοί, δεν εφαρμόζεται σε δογματικά, λειτουργικά και άκρως εκκλησιολογικά ζητήματα, κατά τη στιγμή μάλιστα που σε άλλες ορθόδοξες εκκλησίες και κυρίως σε χώρες πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων, όπως η Ρουμανία, έχουσα περισσότερα κρούσματα του ιού, η λειτουργία θα γίνει κανονικά σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση.

Ιδιαίτερα κατόπιν της σθεναρής στάσης του Πατριάρχου της, ο οποίος τόνισε πως: «σεβόμενοι τους κανονισμούς του κράτους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, εμείς ως εκκλησία θα τηρήσουμε τα μέτρα προστασίας, αλλά δε διαπραγματευόμαστε θέματα εκκλησιαστικής τάξης και παράδοσης και η ανάσταση θα τελεστεί όπως επιτάσσουν οι κανόνες της εκκλησίας μας.

Από καρδίας επαινούμε τον Μακαριότατο Πατριάρχη Ρουμανίας και την περί αυτού ιερά σύνοδο, οι οποίοι όπως και τότε κάτω από το πέλμα της κομουνιστικής καταπίεσης έτσι και τώρα δε δίστασαν να σηκώνουν ηρωικό και μαρτυρικό ανάστημα. Διερωτάται κανείς, γιατί η ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδος, που φώτισε όλον τον κόσμο, οικειοθελώς  θέλει να γίνεται πάντοτε ουραγός και τέκνο υπακοής στους καίσαρες και όχι στο Θεό. Τι έχει να φοβηθεί…; Η φωνή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παραμένει επίκαιρη ανά τους αιώνες: οὐαί τῷ ἀνθρώπῳ ἐκεινῳ δι’ οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται (Μτ. 18, 7).

Αποδέκτης, δυστυχώς, αυτού του σκανδαλισμού είναι ο ταλαίπωρος ορθόδοξος λαός μας. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μην ολιγωρήσουμε όπως οι μαθητές του Χριστού το βράδυ στη Γεθσημανή και να ακούσουμε την εντολή του Απ. Παύλου: Καί τοῦτο, εἰδότες τόν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι (Ρωμ. 13,11). Να καταλάβουμε επιτέλους, πως η εκκλησία ανήκει στο Χριστό και στον πιστό λαό Του κι αυτός ο λαός οφείλει να κρατήσει τη πίστη και την εκκλησιαστική παράδοση αλώβητη και να γεμίσει τους ναούς το Μ.  Σάββατο την ώρα που αυτή η παράδοση επιτάσσει.

Γέρων Γαβριήλ, Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Κουραμάδων Κέρκυρα

 

 

Τρίτη 27 Απριλίου 2021

Μεγάλη Τετάρτη: Η τελετή του Νιπτήρα και η αμαρτωλή που μετανόησε

 Μεγάλη Τετάρτη: Η τελετή του Νιπτήρα και η αμαρτωλή που μετανόησε


Στα μέσα της πλέον η Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών προς την κορύφωση του Θείου Δράματος, την Ανάσταση και το Πάσχα, με την Μεγάλη Τετάρτη να είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας, που μετανόησε, πίστεψε στον Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο.


Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.


Η ακολουθία της Μεγάλης Τετάρτης


Τελείται το Μυστήριο του Ευχελαίου και η τελετή του Νιπτήρα, που είναι και ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης, ο οποίος αναφέρεται σε τέσσερα γεγονότα: Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Ιησού Χριστό πριν την έναρξη του Μυστικού Δείπνου, τον Μυστικό Δείπνο, την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και την προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή των Παθών του Χριστού. Το βασικό τροπάριο της ημέρας "Ότε οι ένδοξοι μαθηταί "αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.


Η αμαρτωλή που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού





Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι στου λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη.


Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.

Περί της ώρας της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας

 

anastasi christou.1

Γράφει ο Πρωτ. Νικόλαος Μοναστηριώτης
Αρχιερατικός Επίτροπος Πόλεως Κέρκυρας


Διάβασα με ενδιαφέρον διάφορα κείμενα το τελευταίο διάστημα –ως και το κείμενο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Πειραιώς, «Διευκρινίσεις περί της ώρας της Αναστάσεως» - σχετικά με την ώρα τέλεσης της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας και θα ήθελα να εκφράσω ταπεινά τις απόψεις μου επί των θέσεων που έχουν δημοσιευθεί.

Κατ’ αρχήν θεωρώ πως όλοι παραδεχόμαστε ότι μέσα σε μία ημέρα μπορεί να τελεστεί μόνο μία Θ. Λειτουργία από τον ίδιο κληρικό και στην ίδια Αγία Τράπεζα.

Τούτου δοθέντος τίθεται το ερώτημα: πως διαχωρίζεται η μία ημέρα από την άλλη; Κάποιοι θεωρούν ότι η ημέρα αλλάζει στις 12 τα μεσάνυχτα, κάποιοι άλλοι με την τέλεση του Εσπερινού ως πρώτης ακολουθίας της λειτουργικής ημέρας. Νομίζω ότι η σωστή απάντηση δεν είναι καμμία από τις δύο παραπάνω. Και εξηγούμαι.

Μπορεί ο Εσπερινός να είναι η πρώτη ακολουθία της λειτουργικής ημέρας, ωστόσο δεν σηματοδοτεί την αλλαγή της "φυσικής" ημέρας.

Ο Εσπερινός μας εισάγει στην εορτή της ημέρας που ξημερώνει, δεν αποτελεί την έναρξή της.

Αν υιοθετήσουμε την ακολουθία του Εσπερινού ως σημαίνουσα την αλλαγή της ημέρας, τότε θα έπρεπε και η νηστεία της Παρασκευής λ.χ. να σταματάει το απόγευμα της αυτής ημέρας ή η κατάλυση της Πέμπτης να σταματάει το απόγευμα της Πέμπτης.

Υπάρχει, όμως, αυτή η πρακτική στην Παράδοση της Εκκλησίας μας;

Επίσης η προηγιασμένη Θ. Λειτουργία των Παρασκευών της Μ. Τεσσαρακοστής πότε τελείται τελικά, την Παρασκευή ή το Σάββατο επειδή τελείται μετά τον Εσπερινό;

Αν τελείται την Παρασκευή τότε δεν παίζει ρόλο στην αλλαγή της ημέρας η ακολουθία του Εσπερινού. Αν τελείται το Σάββατο τότε πως γίνεται να λειτουργούμε πάλι τα πρωινά των Σάββατων της Μ. Τεσσαροκοστής;

Το ίδιο ισχύει και για τις Λειτουργίες της παραμονής των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων.

Το ότι γίνονται συναπτά με την ακολουθία του Εσπερινού ουδόλως σημαίνει ότι έχουμε περάσει στην επόμενη ημέρα, διότι σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να τελέσουμε και δεύτερη Θ. Λειτουργία (εκτός αν τελικά δεν ισχύει αυτός ο κανόνας περί της μη τέλεσης δύο Θ. Λειτουργιών την ίδια ημέρα).

Ακόμη και στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια όταν οι Λειτουργίες αυτές τελούνταν όντως το απόγευμα και όχι το πρωί όπως σήμερα (αφού προηγούνταν βέβαια ολοκληρωτική νηστεία-αφαγία), ακολουθούσε ολονύκτια ακολουθία με μακράς διαρκείας πανυχίδα και όρθρο προκειμένου να τελεστεί η πανηγυρική Θ. Λειτουργία τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας.

Ακόμη περισσότερο πρέπει να σκεφτούμε το εξής: η Λειτουργία της Μ. Πέμπτης τελείται την Μ. Πέμπτη ή μήπως την Μ. Παρασκευή;

Αν άλλαζε η ημέρα με τον Εσπερινό τότε η Θ. Λειτουργία της Μ. Πέμπτης θα τελούνταν την Μ. Παρασκευή. Είναι αυτό αποδεκτό θεολογικά, λειτουργικά, κανονικά και παραδοσιακά;

Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής και πρέπει να είναι και ο οδηγός μας για την λύση του προβλήματος που αφορά την ώρα της Αναστάσιμης Θ. Λειτουργίας.

Αν η Θ. Λειτουργία της Μ. Πέμπτης γίνεται όντως την Μ. Πέμπτη παρόλο που προηγείται ο Εσπερινός, τότε αναγκαστικά το ίδιο θα ισχύει και για την Θ. Λειτουργία του Μ.Σαββάτου: ή τελείται το Μ. Σάββατο ή τελούνται δύο Λειτουργίες την Κυριακή του Πάσχα.

Αν η Λειτουργία του Μ.Σαββάτου λογίζεται ως πρώτη Λειτουργία της Κυριακής του Πάσχα, τότε η Λειτουργία της Μ.Πέμπτης πρέπει να λογιστεί ως Λειτουργία της Μ.Παρασκευής, πράγμα άτοπο.

Επομένως πότε αλλάζει η ημέρα; Προφανώς με την πάροδο της νύχτας. Αυτή η αρχή τηρείται και στο Άγιο Όρος στο οποίο αναφέρεται ο Άγιος Πειραιώς στο πρόσφατο κείμενό του.

Στο Άγιο Όρος λοιπόν, παρά το ότι τηρείται το βυζαντινό ωρολόγιο, εντούτοις ουδέποτε τελείται Θ. Λειτουργία πριν το φυσικό μεσονύχτιο, πριν δηλαδή αρχίσει η νύχτα να κατηφορίζει προς την ανατολή του ηλίου (δεν έχει σημασία αν τη μέση της νύχτας την ονομάζουμε 12η ή 1η ή 6η ή κάτι άλλο). Γι’ αυτό άλλωστε και οι ακολουθίες στις Ιερές Αγρυπνίες είναι πολύωρες, προκείμενου να παρέλθει η νύκτα.

Συμπερασματικά (συνειδητά παρέμεινα μόνο στην λειτουργική διάσταση του θέματος. Δεν επεκτάθηκα στο εγειρόμενο ζήτημα της ευχαριστιακής νηστείας προ της Θ. Μετάληψης που είναι εξίσου σοβαρό για λόγους κανονικούς και ποιμαντικούς): Δεν είναι η ακολουθία του Εσπερινού που σηματοδοτεί την έναρξη της ημέρας αλλά η πάροδος της νύκτας –καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωὶ ἡμέρα μία. Η 12η νυχτερινή είναι όντως ώρα του κοσμικού ωρολογίου.

Είναι όμως μια συμβατική ώρα που σημαίνει την μέση της νύκτας και την καθοδική της πορεία προς το ξημέρωμα της νέας ημέρας, που βέβαια υιοθετήθηκε από την Εκκλησιαστική πράξη κατ’ οικονομίαν.

Αν με τις εφετινές συνθήκες λόγω της πανδημίας δεν είναι επιτρεπτό από τις κρατικές αρχές να εορταστεί η Ανάσταση κατά το λειτουργικό έθος, τότε η ορθή λειτουργικά, κανονικά και παραδοσιακά λύση είναι μία: η τέλεση της Αναστάσιμης Θ. Λειτουργίας όρθρου βαθέος της μιας των Σαββάτων, της Κυριακής ημέρας του Πάσχα.


πηγή: https://www.romfea.gr


Σάββατο 24 Απριλίου 2021

  «Ερώτημα»

Που μπορεί να φτάσει αυτή η «οικονομία»;

Στην ένωση των εκκλησιών;




Δυστυχώς σε κάθε καινοτομία ή προσβολή της πίστης που νομοθετεί η κυβέρνηση
και εναγκαλίζεται με περισσή «ταπείνωση» και «αγάπη» η διοικούσα εκκλησία,
εμφανίζονται απ’ το πουθενά προς άγρα λίγης δημοσιότητας κι εξασφάλιση
προβολής, αλλά και διαπιστευτηρίων προς την ιεραρχία , θεολόγοι και κληρικοί,
έτοιμοι να προσφέρουν θεολογικά και δογματικά ερείσματα σε κάθε στρεβλή και
νοσηρή παραμόρφωση της έκφρασης της πίστεως, αλλά και της καταπάτησης της
Ιεράς Παραδόσεως .
Εμφανίζονται λοιπόν ως κυβερνητικοί ντελάληδες , ως δεσποτικοί αντίλαλοι της
πλάνης, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα , να βαφτίσουν το
κρέας ψάρι , να θεμελιώσουν θεωρητικά, τα ψεύδη της νέας εποχής, προφέροντας
άλλοθι στους έκνομους. Έτσι διαπράττουν πενταπλό παράπτωμα.
Και δεν συνεφέρουν το μέρος της εκπεσούσας ιεραρχίας που πλανάται πλάνην
οικτρά.
Και παρασύρουν στην πλάνη τους ανήξερους και ανυποψίαστους καλοπροαίρετους
πιστούς.
Και δυσκολεύουν τον αγώνα των καλώς αγωνισαμένων.
Και παραμένουν οι ίδιοι στην πλάνη τους.
Και πολλές φορές ξεφεύγουν ως οργίλοι απ’ την ευπρέπεια, με ξένους για το
ορθόδοξο βίωμα χαρακτηρισμούς για τους αντιγνωμούντες. Τους δυσκολεύουν
βλέπεις τη δουλειά.
Απ’ την κρίση του Κολυμπαρίου που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου
(σημειώνουμε ότι το υποθαλάσσιο τμήμα ενός παγόβουνου είναι μεγαλύτερο απ΄το
εκτός θαλάσσης τμήμα) που λέγεται οικουμενισμός- πανθρησκεία (Β Βατικάνεια
Σύνοδος ,παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών κ.λ.π. ) που αποτελεί την παναίρεση
(όπως την χαρακτήρισαν άγιοι της εκκλησίας μας) , καθότι συσπειρώνει όλες τις
αιρέσεις εναντίων της Ορθοδοξίας , περνάμε στην πλήρη αθεϊα (απότοκος του
πρώτου - φίμωτρα σε ιερές ακολουθίες , μπροστά από εικονίσματα, από άγια
λείψανα , απ’ τον ίδιο τον Χριστό , αποστάσεις από πατραχήλια, ματαίωση ιεράς
εξομολόγησης , αναβολές μυστηρίων –γάμοι βαφτίσεις – μέχρι που ψάχνεις αν, πως
και που θα θάψεις τους νεκρούς σου, ναοί που ζέχνουν από οινόπνευμα σαν
νοσοκομεία –πουθενά μυρωδιά λιβανιού και θυμιάματος- πιστοί να αποκλείονται
απ’τα μυστήρια κ.ο.κ. ).
Αθεϊα, γιατί έτσι εξαιρούμε από παντού τον Παράκλητο. Το Πνεύμα της Αληθείας.
Καταλήγουμε να επιβεβαιώνουμε τους προτεστάντες που λεν πως όλα είναι
συμβολισμοί. Ένα θέατρο.
Και αυτοί (κληρικοί και λαϊκοί) που κόπτονται να δικαιολογούν τα ψεύδη και να
υποκύπτουν σε κάθε ανοσιούργημα που εφευρίσκει ενίοτε κάποιος μασόνος (όλα
αυτά που είπαμε περί καινοφανών και κενοφανών μέτρων «πανδημίας» ), εντελώς
μα εντελώς συμπτωματικά, είναι αυτοί που έχουν εδώ και καιρό , υποδεχτεί τον
οικουμενισμό με όλα τα συμπαρομαρτούντα ως σωτήριο κίνημα αγάπης. Ως την «οδό
σωτηρίας». Τυχαίο;
Είναι αυτοί που φτάνουν ακόμα και όταν υψώνουν το Άγιο Ποτήριο να φορούν
φίμωτρο στο πρόσωπο.


‘Εχουν φορέσει προ πολλού φίμωτρο στην καρδιά τους. Στην ψυχή τους.
Έτσι ως γενίτσαροι (οι γενίτσαροι την εποχή της τουρκοκρατίας ήταν πιο αιμοβόροι
απ’ τους γηγενείς οθωμανούς ) της πίστεως είναι οι πρώτοι διώκτες των
αγωνιζομένων πιστών (κληρικών ή λαϊκών).
Απεναντίας οι αγωνιστές της πίστεως , που πολέμησαν και πολεμούν το τέρας της
πανθρησκείας , διωκόμενοι και λοιδορούμενοι , μπροστά στο «φάρμακο» της Θείας
Κοινωνίας αψηφούν κάθε επιβουλή της σωματικής τους υγείας.
Οι «άλλοι» για να σώσουν το τομάρι τους, αψηφούν τον Δημιουργό τους.
Δυστυχώς γεμίσαμε ειδικούς της πίστεως , καθηγητάδες , θεολόγους με μεταπτυχιακά
και διδακτορικά, επισκόπους σπουδαγμένους τη θύραθεν σοφία και ξένους απ’την τη
του Θεού Σοφία. Λιγόστεψαν οι άγιοι και πλήθυναν οι άλλοι.
Λύπη προκαλεί ο διχασμός και ο «εμφύλιος» στο σώμα της εκκλησίας.
Και ακόμη περισσότερη λύπη, όταν βλέπεις ότι σου ‘ρχεται από κει που δεν το
περιμένεις.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια θέση γνωστού κληρικού και καθηγητού του π
Νικοδήμου Σκλέπα.
http://www.nyxthimeron.com/2021/04/9_21.html/
Πάτερ Νικόδημε ευλόγησον. Ειλικρινά μην πάρετε όλα τα παραπάνω ως προσωπική
επίθεση ή αναφορά για το πρόσωπό σας.
Με ξενίζει όμως το περιεχόμενο του κειμένου σας αλλά και η οργή που αναδύεται
μέσα απ’ τις λίγες αράδες του. Σε ποιους απευθύνεται αυτό το μένος;
Πάτερ δεν έχω πρόθεση να σας ελέγξω. Πως θα μπορούσα άλλωστε , ειδικά σε
θέματα θεολογίας. Εσείς είστε καθηγητής. Εγώ κοινός θνητός.
Απλώς θα χρειαζόμουν ως μέσος νους (πιθανόν σαν «έχων ζήλον ουκ κατ’
επίγνωσιν» όπως με πόνο και πιθανόν αγάπη αναφέρετε) κάποιες διευκρινίσεις.
Δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, απ’ την τοποθέτησή σας και σας παρακαλώ να
με διαφωτίσετε. Ως έγκριτος θεολόγος και «ειδικός».
Καταρχήν απευθύνετε ερωτήματα ρητορικά, για θέματα διαφορετικής βαρύτητας
(θέματα που χρίζουν διαφορετικής αντιμετώπισης τα τσουβαλιάζετε στο ίδιο τσουβάλι
) στα οποία δεν δίνονται απαντήσεις εδραιωμένες στην Πατερική Παράδοση, σε
όρους Συνόδων , σε λόγους Πατέρων της εκκλησίας ή έστω σε προτροπές
αγράμματων αγίων.
Αναφέρεστε στη δυνατότητα ή όχι τέλεσης της Θείας Λειτουργίας απ’ τον ίδιο ιερέα
δυο φορές την ίδια ημέρα. Και αποφαίνεστε ως ειδικός ότι είναι δόκιμο.
Δόκιμο «γιατί είναι τέτοια η πανήγυρις που η Εκκλησία θέλει οι χριστιανοί να
κοινωνήσουν δυο φορές.». Τραγική ειρωνεία, ειδικά σε περίοδο που ο πιστός έχει
«φάει πόρτα» στις ιερές ακολουθίες , σχεδόν του απαγορεύεται να κοινωνήσει και
ιερείς διασύρονται αν βγουν απ’ την πίσω πόρτα κλεφτά, να κοινωνήσουν κανένα
χριστιανό. Για ποια «διπλή» Θεία Κοινωνία μιλάμε;
Τόσο πολύ κόπτεται η διοικούσα εκκλησία να κοινωνήσουμε δυο φορές το Χριστό σε
μια μέρα, που δεν είναι σίγουρη για την επενέργεια και παρουσία του Αγίου
Πνεύματος στις Ιερές Ακολουθίες, προστάζοντας για φίμωτρα, αποστάσεις και
περιορισμένο αριθμό πιστών και που η παραβίαση αυτών βρίσκει καταδότες σε
ιερείς κι επισκόπους;
Εξ επόψεως θεολογικής και εκκλησιολογικής είναι τελείως άτοπο να ακουστεί το
Χριστός Ανέστη στις 9 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και εν συνεχεία να τελεστεί η
Θεία Λειτουργία .
Προσκρούει αυτό στο Ιερό Πηδάλιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου , στον Άγιο
Ιγνάτιο τον Θεοφόρο και στον 10ο Κανόνα της εν Αντισιοδώρω τοπικής Συνόδου ,
που απαγορεύουν ρητώς την τέλεση της Θείας Λειτουργίας την ίδια ημέρα και από
τον ίδιο Λειτουργό!
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, αναφέρει:
«Γράφω στην αξιόθεη αγάπη σας, παρακαλώντας σας να έχετε μία πίστη, και ένα
κήρυγμα, και μία Ευχαριστία. Διότι ένα είναι το σώμα του Κυρίου Ιησού, και ένα το
αίμα του που χύθηκε για μας- ένας άρτος κομματιάστηκε για όλους, και ένα ποτήρι
μοιράστηκε σε όλους-ένα θυσιαστήριο υπάρχει για όλη την Εκκλησία και ένας
επίσκοπος, μαζί με το πρεσβυτέριο και τους διακόνους τους συνδούλους μου. Διότι
και ένας αγέννητος υπάρχει, ο Θεός και Πατέρας, και ένας μονογενής Υιός, Θεός
Λόγος και άνθρωπος, και ένας Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας· αλλά και ένα
κήρυγμα, ‘’και η πίστη είναι μία και το βάπτισμα ένα’’, και μία η Εκκλησία, που ίδρυσαν
οι άγιοι απόστολοι από την μία άκρη ως την άλλη άκρη του κόσμου με το αίμα του
Χριστού, με τον ιδρώτα και τους κόπους τους».
Είναι τελικά αυτά «ευσεβείς ανοησίες»;
Στη συνέχεια μας λέτε «Ποιος μας είπε ότι σώνει και καλά πρέπει να πούμε «Χριστός
Ανέστη» στις 12». Το στηρίζετε θεολογικώς με την άγνοια των «βυζαντινών
παππούδων» για το «Χριστός Ανέστη» με τα τυπικά των Σλάβων κ.ο.κ. Ποιων
Σλάβων; Αυτών που βαφτίζουν με ράντισμα; Ή κάποιων ουνιτών;
Μάλιστα φαίνεται πως για να στηρίξετε την επαίσχυντη αλλαγή της ώρας, βάλλετε
κατά της τελετής όπως λέτε της Αναστάσεως. «Η τελετή της Αναστάσεως είναι
ελληνικό εφεύρημα» λέτε. Δηλαδή; Δεν αποτελεί κομμάτι της Παραδόσεως της
εκκλησίας η Παράδοση μιας εκ των αυτοκεφάλων;
Η Παράδοση της εκκλησίας δεν είναι κάτι σταθερό . Μεταβάλλεται. Μεταβάλλεται
όμως Πατερικώς και Συνοδικώς εν Αγίω Πνεύματι και δεν εκβιάζεται. Το
εκκλησιαστικό βίωμα , η εκκλησιαστική εμπειρία (όροι, εκφράσεις , εικόνες, γλώσσα
διαμορφωμένη), αποτελεί συνέχιση της Παραδόσεως , διαμορφώνει το τυπικό της
εκκλησίας , μετουσιώνεται σε δόγμα , όταν αυτή η εμπειρία απειλείται απ’ την αίρεση
ή από Χριστομάχους και μασόνους κυβερνήτες, κάτω απ’ την σκοτεινή σιωπή
φαρισαίων κληρικών και επισκόπων.
Συνεχίζετε με τη φράση :
«Όλοι αυτοί που κόπτονται για την «παράδοση» να μας πούνε: -πότε πρέπει να
πούμε Χριστός Ανέστη στις 12 ή στις 1 τα ξημερώματα; Γιατί αν δεν θυμάστε η
κανονική ώρα δεν είναι τρέχουσα αλλά η «παλιά»!»
Κι επειδή υπάρχει η πιθανότητα να πέσουμε έξω μια ώρα, προτείνετε τις τρεις ώρες
για να είμαστε βέβαιοι ότι θα πέσουμε έξω.
Να το τραβήξω και παραπάνω. Η κανονική ημέρα είναι η τρέχουσα ή παλιά;
Νέου ημερολογίου ή παλαιού (πάτριου). Και για να χρησιμοποιήσω την ορολογία σας
,παρότι ανήκω και ακολουθώ το νέο ημερολόγιο, το νέο ημερολόγιο είναι μασονικό
εφεύρημα. Βλέπετε πάτερ μου με τέτοια απερίσκεπτα ατοπήματα που οδηγούμαστε;
Η ώρα πάτερ μου δεν έχει σημασία, γι’ αυτό και δεν είναι γνωστή. Απλώς, στο
ημερολόγιο που βρίσκεσαι και στο ωρολόγιο πρόγραμμα που ακολουθείς έχει
σημασία η ημέρα.
Πρέπει να συμπληρωθεί το τριήμερο. Να «γίνει» η Ανάσταση την Κυριακή .
Ο Ματθαίος αναφέρει «Οψέ Σάββατων τη επιφωσκούση εις μίαν σαββάτων»,
προσδιορίζοντάς την μέχρι την ανατολή του ηλίου, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος,
εννοώντας την Κυριακή.
Ο Λουκάς επίσης αναφέρεται στη πρώτη ημέρα της εβδομάδας, τα βαθιά χαράματα:
«Τη δε μια των σαββάτων, όρθρου βαθέως ήλθον επί το μνήμα».
O Ιωάννης γράφει όταν πέρασε η ημέρα του Σαββάτου, κατά την πρώτη ημέρα της
εβδομάδας, όταν ήταν ακόμα σκοτάδι: «Έρχεται πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το
μνημείον».
Και ο Μάρκος , συμφωνεί ως προς την ημέρα και προσδιορίζει το χρόνο μετά τη δύση
του ηλίου. «Λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του
ηλίου».
Είναι φανερό πως όλοι συμφωνούν ως προς την ημέρα, Κυριακή, αλλά δίνουν
διαφορετικές εκδοχές ως προς την ώρα της Αναστάσεως. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει
η ώρα αλλά θεωρούν καθοριστικής σημασίας την επιβεβαίωση της ημέρας. Κι αυτό
γιατί θέλουν να τονίσουν πως έγινε ακριβώς όπως το είχε πει ο Ιησούς.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε δηλώσει στους μαθητές Του, ότι θα καταδικαστεί σε
θάνατο, αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί· «αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα
εγερθήναι» (Ματθ. 16, 21).
Εάν ο Κύριος μιλούσε και για ώρα ,να είστε σίγουρος ότι θα ήταν αποτυπωμένη στα
Ευαγγέλια.
Τι έχετε να πείτε στον Ιωνά που έμεινε στα σπλάχνα του πελώριου κήτους επί
τρεις ημέρες προτυπώνοντας την τριήμερο ταφή και Ανάσταση του Κυρίου;
Στους Τρεις Παίδες, τους καιόμενους και μη καταφλεγόμενους, ομοία
προτύπωση κι εδώ της Αναστάσεως του Κυρίου, ο οποίος ετάφη αλλά ανέστη
και δεν τον άγγιξε ο θάνατος; Οι φλόγες που δεν έκαιαν τους παίδες είναι το Φως
που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο , θεία χάριτι, κι επί πολλή ώρα,
αμέσως μετά την αφή Του, δεν καίει.
Θέτετε κι άλλα ερωτήματα που τα αφήνεται αναπάντητα με μια ανεξήγητη απάντηση.
Όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται.
Επίσης μπλέξατε το θέμα της ώρας, με τους ιερείς που νοσηλεύονται, με αυτούς που
νοσούν και εκδημούν , προσφέροντας δοξολογίες στον Θεό για τους ερευνητές , τα
εμβόλια και τα φάρμακα. Άσχετο αλλά εξηγεί πολλά. Εξηγεί πολλά για τις θεολογικές
κορώνες υπέρ της ενάτης βραδινής.
Συνεχίζετε με την προτροπή :
«Λοιπόν, αφήστε τις ανοησίες και «πέστε στα γόνατα» ο Θεός να μας ελεήσει και να
μας απαλλάξει από αυτή τη μάστιγα.»
Κι ερωτώ ποια μάστιγα. Του κοροδοϊού; Του οικουμενισμού; Της πανθρησκείας;
Tης αιρέσεως της «επιδημιοχριστομαχίας» ; Την μάστιγα των υποταγμένων
επισκόπων και των άβουλων κληρικών; Των ολίγιστων λαϊκών;
Κι αφού ορθοδόξως λούζετε πιστούς με κοσμητικά επίθετα (ανόητους) κλείνετε το
θεολογικό σας κείμενο.
Αλλά πριν απ’ αυτό, ως απάντηση σε όλα τα παραπάνω, κάνετε σούμα (όπως
λέει και ο απλός λαός) λύνοντάς τα όλα θεολογικώς κι εκκλησιολογικώς με την
φράση «Πρακτικοί λόγοι και λόγοι φιλανθρωπίας και συγκατάβασης ανάγκασαν την
Εκκλησία να κάνει «οικονομία» ».
Ποιοι πρακτικοί λόγοι; Ανίερη υπακοή; Υποταγή στα κελεύσματα της εξουσίας;
Προστασία απ’ τον ιό , απoφεύγοντας ή προσβάλλοντας τον Εσταυρωμένο Υιό;
Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η συγκατάβαση, η φιλανθρωπία, η «οικονομία»;
Μια «οικονομία» που δεν αποτελεί πλέον εξαίρεση όπως ορίζει και το νόημά της,
αλλά κανόνα και δόγμα; «Τα πάντα ρει» Προς την κατεύθυνση που ορίζει η νέα τάξη
πραγμάτων.
Που μπορεί να φτάσει αυτή η «οικονομία»;
Στην ένωση των εκκλησιών;

Μη γένοιτο.



Αριστείδης Π. Δασκαλάκης

Mηχ.Μηχανικός Α.Π.Θ.
, Αναλυτής Εφαρμογών-Προγραμματιστής
Σύμβουλος Τεχνολογίας, Συστημάτων   Ποιότητας & GDPR
Τακτικό Μέλος Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας
Αρθρογράφος

Παρασκευή 23 Απριλίου 2021

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ Ι.Μ.ΚΥΘΗΡΩΝ ΤΗΣ 23-04-2021 ...ὡς ἠλεημένοι παρά Κυρίου Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου, δηλοῦμεν ὑπευθύνως ὡς κατενώπιον Θεοῦ ὅτι ἀδυνατοῦμεν συνειδησιακῶς νά ἐφαρμόσωμεν τό πρόγραμμα τῆς τελετῆς τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πασχαλίου Θείας Λειτουργίας, κατά τά ὁριζόμενα...

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ 

Ἐν Κυθήροις τῇ 23ῃ Ἀπριλίου 2021 

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν 

Ι Ε Ρ Α Τ Ι Κ Η Σ Σ Υ Ν Α Ξ Ε Ω Σ 

Ἡμεῖς οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων,  συναχθέντες σήμερον τήν 23ην Ἀπριλίου 2021, ἡμέραν Παρασκευήν καί ὥραν  11π.μ. εἰς τό Ἐπισκοπεῖον, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ.Σεραφείμ εἰς τήν κατά μῆνα τακτικήν Ἱερατικήν Σύναξιν, ἐν ὄψει τῆς  ἐπερχομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Ἁγίου Πάσχα, καί λαβόντες  γνῶσιν τῆς ὑπ’ ἀριθ. 3041/21-4-2021 σχετικῆς Ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου,  ἡ ὁποία ρυθμίζει τά τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῆς ἁγίας αὐτῆς περιόδου, μέ βάσιν  τάς ὑφισταμένας ἐκτάκτους περιστάσεις (ὑγειονομικαί συνθῆκαι καί  ἀπαγόρευσις κυκλοφορίας πέρα τῆς 9 μ.μ.) ἀποφασίζει καί ἀνακοινώνει τά  ἀκόλουθα: 

1. Ἐνῶ ἐκφράζομεν τήν εὐχαρίστησίν μας, διότι κατά τήν ἐφετεινή Μεγάλη  Ἑβδομάδα καί τό Ἅγιο Πάσχα θά εἶναι ἀνοικτοί οἱ Ἱεροί μας Ναοί (παρότι  θεωροῦμεν αὐστηρότατο καί ἀνάρμοστον τό μέτρον παρουσίας ἑνός πιστοῦ ἀνά  25 τ.μ., τό ὁποῖον δυστυχῶς μόνον εἰς τάς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλεται), ἐν τούτοις διά  τήν τελετήν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Πασχαλινή Θεία Λειτουργία, ὡς ρυθμίζεται  τό τελετουργικό μέρος εὑρισκόμεθα πρό πρωτοφανοῦς ἀμηχανίας καί  ἀνυπερβλήτου ἀδιεξόδου. Λόγοι κανονικοί, ἐκκλησιολογικῶς δεοντολογικοί,  ἀλλά καί δογματικοί, τίθενται ὡς ἀνυπέρθετο συνειδησιακό ἐμπόδιο ἐφαρμογῆς  τῶν καθοριζομένων διά τῆς ὕπερθεν Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου. 

2. Συνειδησιακῶς ἀδυνατοῦμεν νά τελέσωμεν δύο Θείας Λειτουργίας (τήν  τοῦ Μεγάλου Σαββάτου καί τήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα) ἐντός τοῦ ἰδίου 24ώρου, ἀπό  τό ἕνα μεσονύκτιον ἕως τό ἑπόμενον, ὅπερ συνεπάγεται τό νά λειτουργήσωμεν καί νά κοινωνήσωμεν δύο φορές ἐντός τοῦ χρονικοῦ αὐτοῦ διαστήματος. 

3. Ἡ τήρησις τῆς ἐν θέματι Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καθίσταται καί ἐκ  τῶν πραγμάτων δυσχερής, διότι ψάλλοντες τήν 9 μ.μ. τό «Χριστός Ἀνέστη» καί  τελοῦντες (παραλειπομένης τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου) τήν Θείαν  Λειτουργίαν μετά τῆς Θείας Κοινωνίας τῶν πιστῶν εἶναι ἀδύνατον νά  περαιωθοῦν ὅλα τήν 10ην μ.μ. ὥραν, ὅτε ὁρίζεται ἡ παῦσις τῆς κυκλοφορίας τῶν  πολιτῶν.

Ἐκτός αὐτοῦ δέν δύναται νά λογισθῇ ὡς Ἀναστάσιμος ἡ Θεία αὐτή Λειτουργία,  ἀφοῦ θά περαιωθῆ δύο ὥρας πρό τοῦ μεσονυκτίου, διαρκοῦντος τοῦ Μεγάλου  Σαββάτου. Ἔπειτα διά τούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θά παρευρεθοῦν μόνον κατά  τήν τελετήν τῆς Ἀναστάσεως (9 μ.μ.) προκύπτει καί τό πρόβλημα τῆς  καταλύσεως τῆς αὐστηρᾶς νηστείας τοῦ Μεγ. Σαββάτου (ἄνευ ἐλαίου), ἐάν ὅπως  συνηθίζεται σπεύσουν ἀμέσως μετά τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» εἰς ἀπόλαυσιν τῆς  μαγειρίτσας καί τῶν πασχαλίων ἐδεσμάτων. 

4. Κατόπιν τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων, καί μή στέργοντες εἰς τό νά  ἐνεργήσωμεν ὡς πρόσωπα τοῦ κοινοῦ θεάτρου, ἀλλ’ ὡς ἠλεημένοι παρά Κυρίου  Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου, δηλοῦμεν ὑπευθύνως ὡς κατενώπιον Θεοῦ ὅτι  ἀδυνατοῦμεν συνειδησιακῶς νά ἐφαρμόσωμεν τό πρόγραμμα τῆς τελετῆς  τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πασχαλίου Θείας Λειτουργίας, κατά τά ὁριζόμενα,  καί κοινῇ καί ὁμοφώνῳ ἀποφάσει, ἔχοντες τήν πρός τοῦτο ἔκθυμον εὐλογίαν  τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων  κ.Σεραφείμ, θά τελέσωμεν τήν τελετήν καί τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς  Ἀναστάσεως ἀνήμερα τοῦ Πάσχα, ἀρχομένης τῆς Ἀκολουθίας τῆς  Παννυχίδος ὥρα 5 π.μ. καί μετ’ αὐτήν θά ἀκολουθήσῃ ἡ τελετή τῆς  Ἀναστάσεως, ὁ Ὄρθρος καί ἡ Ἀναστάσιμος Θεία Λειτουργία, καί 

5. Ἐάν, ὅμως, ὑπάρξῃ ἐν τῷ μεταξύ «φιλανθρωποτέρα ψῆφος» ἐκ μέρους τῆς  Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἡ ὁποία θά προβλέπῃ περί τήν 11 μ.μ. τοῦ Μεγάλου  Σαββάτου τήν ἔναρξιν τῆς τελετῆς τῆς Ἀναστάσεως καί τήν τέλεσιν τῆς  Πασχαλίου Θείας Λειτουργίας μετά τήν 12ην νυκτερινήν τοῦ Μ. Σαββάτου, τότε  πάνυ ἀσμένως καί ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς θά συμπορευθῶμεν καί θά χαιρετίσωμεν  τό σπουδαῖο αὐτό γεγονός. 

Καί ἐπί τούτοις διατελοῦμεν, 

Μετά Πασχαλίων εὐχῶν καί ἀγάπης 

 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ-ΕΦΗΜΕΡΙΟΙ ΤΗΣ Ι.ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Ἀρχιμ. Πέτρος Κασιμάτης

Ἀρχιμ. Φρουμέντιος Δημητρίου 

Ἀρχιμ. Πέτρος Σκλᾶβος 

Ἀρχιμ. Διονύσιος Μάλλιος 

Πρωτ.Πέτρος Μαριᾶτος - Ἰατρός 

Πρωτ.Παναγιώτης Μεγαλοκονόμος 

†Ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Πρωτ. Παναγιώτης Διακόπουλος  Σεραφείμ Πρωτ. Θεολόγος Παντελῆς 

Ἱερομ. Σεραφείμ Μαρσέλλος 

Οἰκονόμος Γεώργιος Ἀδικημενάκης 

Οἰκονόμος Ἰωάννης Παπανδρόπουλος 

Ἱερεύς Παῦλος Καλλίκας 

Ἱερεύς Κωνσταντῖνος Μπιθιγκότζης 

Ἱερεύς Παναγιώτης Σκλάβος

Πέμπτη 22 Απριλίου 2021

«Προσκυνοῦμεν Αὐτοῦ τήν τριήμερον ἔγερσιν» ''Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς''

 Aποφάσισε λοιπόν η ιεραρχία να εορτάσουμε,μια ημέρα νωρίτερα το Πάσχα, υπακούοντας και πάλι στον σύγχρονο Καίσαρα

Το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας ρωτήθηκε?







-με τι είδους παπική εξουσία έχει αυτό το δικαίωμα;
-πώς η παρανομία μπορεί να ονομαστεί οικονομία;
-Ανάσταση μετά από 2 και όχι 3 ημέρες;
-Πάσχα σε ημέρα αργίας εβραίων;
-δύο διαφορετικές Λειτουργίες την ίδια ημέρα;
-Κυριακή του Πάσχα, χωρίς Θεία Λειτουργία;
-κατάλυση στο μοναδικό Σάββατο που νηστεύουμε και το λάδι;
-Ανάσταση ενώ ο Κύριος είναι ακόμα στον άδη;
-σύμπλευση με το παράλογο ωράριο κυκλοφορίας του ιού;
-τελικά ο ιός είναι ανώτερος από τον Κύριο;


Αυτός ο ιός, που θέλει να φορέσει και κορώνα,
κρίνοντας από τα μέτρα "προστασίας" που επιβάλλει,
είναι σαφέστατα διαβολικό κατασκεύασμα,
αφού στρέφεται εναντίον του προσώπου (βλ. μάσκα),
εναντίον των σχέσεων (βλ. αποστασιοποίηση),
εναντίον της Εκκλησίας (κλειδωμένες),
εναντίον των ιερών Εικόνων (όχι φίλημα),
εναντίον του Ναού (μολυσμένος),
και ως επιστέγασμα και επισφράγηση
και εναντίον του Θεού,
αφού διακωμωδεί και την Ανάσταση.



Από σχόλια αναγνωστών

Μήπως ήρθε ο καιρός να ξαναγυρίσουμε στις κατακόμβες?


Η Α' Οικουμενική Σύνοδος είναι αυτή που καθόρισε τον εορτασμό του Πάσχα,
Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

https://www.youtube.com/watch?v=B7BVSFB6Zt4